....

herkes gitmis

Selamm

telefon değiştim uygulama kalkmış indiremiyom aq

İçimdenn hiç bir şey gelmiyor bunun yanı sıra uyuyamıyorum

Her şey o kadar korkutucu ve öfke dolu ki. Çocuk, bunu bir yıl öncesinden planlamış, hasta piç planını uygulamış. Surların üstünde iki can almış ve hiç kimse “Ne oluyor?” dememiş. Gelinen noktaya bakar mısınız? Elimden bir şey gelmemesi beni çileden çıkarıyor. İki ailenin kalbini söküp kendi isteğiyle öldü. Ölmemeliydi, acı çekmeliydi.

Bazı konular beni çok düşündürüyor; değişmeyeceğini bilsem de inatla anlatmaya devam ediyorum. Bağırdığımda beni anlayacaklarını düşünüyorum, ama ertesi gün aynı konuşmayı tekrar yapıyoruz. Depresyonumun bir öfkeye dönüştüğünü hissediyorum. Neden böyle? Suçlandığım için mi, yoksa beni anlamadıkları için mi? Belki de aynı hayatın içinde sıkışıp kaldığım için… Bilmiyorum. Ama bazen, bu kadar öfkeli olmaktansa duygularımı tekrar daha az hissedebilmeyi diliyorum.

Doğum günümü kutlamayı zaten sevmiyorum ama hatırlamasını istediğim bir kişi vardı neyse nt

 Biraz içimi dökme zamanı. Boş zamanım olsun ya da olmasın, sürekli düşünmeye başladım ve bu düşüncelerle hem zihinsel hem de fiziksel olarak yoruluyorum. Her soruyu kendimce cevapladıktan sonra, verdiğim cevaplardan yeni sorular üretmeye başladım. Birinin bizi olduğu gibi kabul etmesi ve sevmesi sandığımdan daha zormuş. Çünkü ben bir şey söylemeden ya da yapmadan önce üç kere düşünen bir insanım; neredeyse her adımım planlı. Bunun sebebi ise sanırım istemediğim cevaplarla karşılaşmaktan korkmam.
          
          Artık birinin tartışması, kavga etmesi ya da herhangi bir gürültü sadece bunalmama sebep olmuyor, aynı zamanda beni yoruyor ve depresif düşüncelere sürüklüyor. Konudan konuya atlamak belki sakıncalı, ama yapacak bir şey yok. Bunları burada yazmamın sebebi, karşımda birine hissettiklerimi anlatırken onu sıkıyor ya da bunaltıyor gibi hissetmem. O ne kadar kabul etmese de, ben böyle hissetmeye devam edeceğim çünkü karanlık bir odada kalmış birine ışığın ne olduğunu anlatamazsın.
          
          Bu düşünceleri sadece keyif aldığım bir yerde kafam biraz durulsun diye yazdım. Şunu da unutma: Bu evrende senden daha kıymetli hiçbir şey yok. Kendi önceliğin haline getirdiğin şeyler seni yıpratıyorsa, lütfen onlardan uzaklaş. Kendine iyi bak, dostum. Bazen okuduğun bir kitapta, dinlediğin bir müzikte, tattığın bir yemekte, kokladığın bir parfümde ya da gördüğün bir insanda kendinden bir parça bulursun ve oraya ait hissedersin. Umarım sen de kalbinin derinliklerinde ait olduğun yeri bulursun.

Adc jinx main olmak çok zor sonra deli bir chaeyoung yazıyorsunuz

Tr de yaşamak çok zor derken ağzımıza çakılan 2 tane erişim engeli şaka midur