zeryâ

8'

o beni öpüyordu ve beni her yere götürecek kanatları vardı. Bazen gülüyordu ve yemin ederim her hastalığın tedavisi buydu.

çok üzülüyorum çocuklar, anlamıyorsunuz. hastane bahçesinde yatıyormuş gibi, cebimde 25 kuruş kalmış gibi, karnım aç gibi üzülüyorum.

Sokaklar sana çıkmayacak ama sen yürüdüğümü bil.

Şimdi ben buradan böyle kabristana kadar seni yazdım, seni çizdim, seni okudum. Sen göremedin belki ama ben senin gözlerini izlerken aşık oldum gökyüzüne. Uzun uzun neye dalıyorsa gözlerin hep o şey* olmak istedim. Karşına geçip, bağıramadım belki gözlerinin içine baka baka sana ne çok meftun olduğumu ama hep bir adım gerinden şarkılar fısıldadım kulağına, yıldızlar serpiştirdim saçlarına. Mesela, senin için kıyafetler baktım, yemekler baktım, denizler baktım, yollar baktım, fallar baktım, senin gözlerinle aynalara bakmıştım. Ama dedim ya hep bir adım arkandan.

Bir bekleyişin sevdası bu.

Belki şiir okuruz ve biraz içeriz. Yere düşerim kaldırsın, ağlarım sarılırsın. Belki geçer. Tek dal sigarayı birlikte içeriz. Annemden gizlice içtiğim ilk sigara gibi, tek nefeslik. Belki kaçarız, çocuklar gibi parkta salıncakta sallanırız. Saatler geçer, gece olur. Göğsümde uyuturum seni ve biraz, biraz ağlarız. Gözyaşlarından öperim. Çiçeklerimiz olur. Yüreğimizde ölen her çiçek için, yeşerir umuduyla sularız.

Dört kurşun. Biri hayatıma, biri bana, biri çocukluğuma, biri bebeğime.

Sadece, bir kaç küçük sitem. 

Herşeye dayanmaya çalışıyorsun. Ama günün sonunda kendini o kaldırıma oturup saatlerce sigara içerken buluyorsun.