Yıllar yılı kendimi hiç ifade edemediğimi, etsem de hep yanlış anlaşıldığımı düşündüm durdum. Kendi çıkmazım içinde sıkışmıştım. İlla ki bir şey söylemeliyim sanıyordum, illa ki seslenmeliydim insanlara avazım çıktığı kadar. Oysa şimdilerde yeni yeni anlıyorum önemli olanın ses değil de kelimeler olduğunu... İnsanı en iyi kendi dizleri anlatırmış, kurşun kalemin sesi en kuvvetli çığlıkları aşar da vicdanlara sızarmış...
ve yine öğrendim ki;
-okursan duyar, yazarsan duyulursun...