"Ve gövdemde sizin gördüğünüz değişikliklerle hiç ilgisi yok olanların. Olan her şey ruhumda oluyor."

🍷

Hayatıma aldığım her insanın bana öğretmek istediği bir mesaj var aslında. Bu öğretilerin bir kısmı beni güzel düşünmeye yönlendirirken diğer kısmı ise ruhumu acıtabiliyor. Elbette her iki koşulda da ortaya çıkan bir ders var. Fakat diğer kısım daima beni boşluğa sürüklüyor. Aslında sorun boşluğa düşmek değil orada hayatta kalabilmek. Balta girmemiş bir Amazon ormanında sürdürmüyorsak hayatımızı mutlaka birileri ruhumuza dokunacak, gözlerimizin içine bakacak ve bize bir şeyler öğretecek. Her ne olursa olsun, yaşadıklarımdan pişman olmamaya bakıyorum. O saatte, o dakikada onu yapmasaydım şu an ki ben olamayacaktı. Gözümde büyük bir siyah perde ile peri masalına devam edecektim. Tam şuan bu farkındalığın içerisindeyim. Ve tam şu saniye yönümü ben belirliyorum.

Özlemek güzel şey. Ama özlenilen şeyin daima geçmişte kalacağını biliyorum. Hayat, ben istesemde istemesemde devam ediyor. Bu satırı bir daha ilk kez yazmayacağım mesela. O yüzden 'yaşamış' olduğum şeyleri düşünmeyi bırakıyorum. Ayağa kalkıyorum, aynaya bakıyorum ve gördüğüm kişiyi daima seveceğime söz veriyorum. O benim en yakın dostum. Bazı günler fark etmesem de düştüğümde yaralarımı saran en iyi arkadaşım. Ona sımsıkı sarıldığımda düştüğüm boşluk bana, yüksek sesle şarkıya eşlik ettiğim büyük bir konser salonu gibi geliyor.

Kendime daima iyi bakacağıma söz veriyorum.