sonra dayanamıyorsun. Her şeyi içine atmaktan yavaş yavaş tükendiğini hissediyorsun. Seni çok iyi anlıyorum diyen herkesin, seni anlamadığını görüyorsun. En yakınından uzaklaşıyorsun. yapabildiğin en iyi şeyin yazmak olduğunu görüyorsun. Yazıyorsun. herkesten saklasan da, gizlesen de  tükeniyorsun. Hani o dışarı ya verdiğin mutluyum imajı var ya içini yiyip bitiriyor. Bir gelse de gerçekten tam anlamıyla yanında olsa düzeleceksin gibi geliyor. Ama o kadar çok yanılgıya uğradın ki  değer vermede,bir yanın kimseye güvenme diyor.  O yanın yenilmeye başladığı zaman, asıl acıları tatmaya başlıyorsun. İşte o anlar kalbinin, aklını yendiği anlar oluyor.