Bazen, sevgi her şeye yetmiyormuş demek ki.. sen onu hayat kadar seversin , sesini, korkusunu mutluluk kadar özlersin. onun bir gün bir başkasını seveceğine ölüme inandığın kadar inanırsın.. korkarsın tıpkı ölümden korktuğun gibi.. ama, o an geldiğinde anlarsın ki ölümden daha az korkuyormuşsun çünkü o senin canını çok acıtıyormuş ama ölüm.. huzur dolu.. gökyüzü gibi sonsuz sevgini denizlerde boğmak istiyorsun, bir süre sonra.. ama olmuyor işte kıyamıyorsun. ona ait olan her şeyi seviyorsun ve sevgin elindeki ona ait olan tek şey.. sonra, sen nefesim dediğin bir insandan nasıl nefret edersin ki? O sana ne yaparsa yapsın.. sen huzuru onda bulmuşsundur bir kere.. duygularını en ölmezini onda duymuşsundur....
Ama sonunda ne oluyor biliyor musun? Unutmuyorsun ama hiç bir şey hissetmemeye başlıyorsun. duyguların nötürlenip sıfıra iniyor.. onu gördüğünde ağır basan mutluluğu bir daha hiç hissetmiyorsun.. tamam biz alışığız mutsuzluğa ama kötü olanı ne biliyor musun? Ağlıyamıyorsun da ..
