Bazen sıkıldın mı hiç? Anlaşilmadığını düşündün mü?Kendini her zamankinden daha yalnız daha boş hissediorsun belki de?Ağlamak istiyorsun yırtınırcasına,bağırıp çağırıp etrafa zarar verircesine... Saklanmak istiyorsun insan seslerinden uzak, uğultulardan ırakbir yerde,daha umut dolu bir yerde... Kıskançliktan, düsmanliktan,bakışlardan uzak...
Senin acıların kadar aci çekmelerini istiyorsun. Sen ağlarken seninle ağlamalırıni, seni sarıp sarmalayıp teselli etmelerini istiyorsun ama nafile!
Evet, çığrınmak istiyorsun ama yapamazsın,bağıramazsın şu an; kıskançlıkları,korkuyu, düşmanlığı yok edemezsin. Umutla havalara uçamazsın. Öyle uzuuun uykulara da dalamazsın...
İnsanlar, hiç bir zaman seni beklediğin kadar önemsemez. Belki de hiç fark emezler seni
Güvenmiyorsun hiç kimseye. Çünkü biliyorsun bunu, tahmin edebiliyorsun. Pencere pervazlarında hıçkırıklarına karışan göz yaşlarını unutmadın henüz...Dışlanmaların, yalanlar ve iftiralar hep seninle kalacak. Sen mutsuzlukların içinde yüzerken arkandan yükseen kıkırtılara sağır, anlamsızca bakılıp canini sıktıklarında kör olmak istiyorsun.
Korkuyorsun kendinden,acizliğinden,çaresizliğinden yakınıyorsun.
Boğuluyormuş gibisin, bogazının kurumuş derinliklerinden bir nida yükseliyor...
Bir sey diyim mi? Bu acıya katlanmak zorundasın. İlacı yok! Dostlar acı söyler canım. Dostlar acı söyler...

Kitabimi okuyup yorumlarsaniz memnun olurum:) tesekkurler...