𝒩𝒶𝓏

Onu düşündüğümde içimde açıklaması mümkün olmayan bir ağırlık çöker; sanki kalbimin en kuytu yerine, kimsenin dokunmaya cesaret edemediği bir yere yerleşmiş bir sızı gibi. Sigarasını yakarken parmaklarının arasındaki titrek ateş, ruhunda yıllardır susturulmuş fırtınaların yankısını taşırdı. Onunla konuşmak bile insanı darmadağın eden bir şeydi yakın oldukça kaybolur, uzaklaştıkça özlerdim. Kelimeleri hep eksikti, ama eksikliği tamamlayan bir sessizliği vardı; kalbimin kıyılarına çarpıp duran, gitgide daha ağırlaşan bir dalga gibi. Belki de onu bu kadar sevmemin sebebi buydu: Düşerken bile insanı kendine çağıran bir tarafı vardı. Onu her düşündüğümde hissederim, bazı insanlar insanın hayatına girmez insanın en karanlık yerine kök salar ve bir daha hiçbir şey aynı olmaz.

sevişmemiz sanattı gülüşmemiz ilham, öpüşmemiz romandı yazmış Atilla İlhan

19.19

güzel gözlüm, sarı saçlım

dağılıyor yüzün, biraz gece biraz hüzün 

yine aylardan kasım, sanki sende kaldı bir yarım

Bazı acılar sessizliğin bile ağırlığını taşır. İnsan, sevdiği birini kaybettiğinde, onun hâlâ nefes aldığını ama artık kendine ait olmadığını fark ettiğinde o ağırlığın altında ezilir. Herkes zamanla geçer der ama kimse söylemez geçerken içinden neleri götürdüğünü. Bir zamanlar varlığıyla iyileştiğin insan, şimdi adını duyunca düşüncelere dalıp boğulacak kadar uzakta olabilir. Kalbin hâlâ onun adımlarına göre atar. Oysa o, senin sessizliğini bile çoktan unutmuştur. En kötüsü de unutulmak değil, hiç hatırlanmamaktır.
          Geceleri uyuyamazsın, çünkü rüyaların bile onu kolluyordur, gündüzleri yaşarsın ama yaşadığın şeyin adı devam etmek değil, katlanmaktır. Birini sevmek bazen yaşamak değildir, ağır ağır ölmenin başka bir şeklidir. İçinde sönmeyen bir yer kalır ne kadar zaman geçerse geçsin, ne kadar gülümsersen gül, orası hep loş kalır, çünkü sen o karanlıkta birini beklemeyi öğrenmişsindir. Bir gün biri gelir belki, elini tutar, artık iyisin der. Gülümseyip geçersin, çünkü bilmiyordur kapanan her yaranın bıraktığı bir iz olduğunu. Sen hâlâ o yara izini parmağınla yoklarsın bazen farkında olmadan, orası senin hâlâ insan kaldığın yerdir.

aykırı cicegim. 

İkimize de mutlu son yazdım sonra, o evde seninle birlikte oturduk. Sustuk... Yanımda durdun sessizce. Burası sondu, başka bir yaşamdı, sadece biz vardık. Bana baktın, mavi ve telaşsız.. Sustuk. Başka bir yaşamda başka bir mutlu son, biz bunu hak etmiştik. Hikayemiz orda bir yerde hep benimle duracak, dayanabilmemin tek yolu bu çünkü. İnsanın kokusu hep aynı mı kalırmış? Şaşırdım. Sonra sana ait bir şey aldım yanıma, bir küçük 45’lik plak Arda Kardeşin Masalları. Eve uğrarsan bir gün o plağın nasıl kaybolduğunu asla bilemeyeceksin. Ve hâlâ her pazar günü telefonla konuştuğum Müzeyyen Ablam da söylemeyecek tabi ki yağma yok. Bu zevki sana yaşatmayacağız. Sen o küçük plakla benimle evimdesin hala ve sen bunu bilmiyorsun. Ve gözlerimi kapattığımda kollarımda başka biri değil sen varsın ve sen bunu bilmiyorsun...

Senin omuzlarına kolay düşmez, sabah akşam kafanda kim var Ömer? Doğruyu söyle, ruh gibisin kafanı vermiyorsun bir şeye. Yeniliyorsun tabi lan, savaşmıyorsun ki kazanasın. Eyşan'dan başka bir şey yok değil mi kafanda? Söyle Ömer, doğruyu söyle. Sen Eyşan'ı geri istiyorsun, doğru mudur?