Bir şey anlatayım mı?
Annem ve babamdan nefret ediyorum. Biz altı kardeşiz ve en büyükleri benim. İkinci kardeşimle aramda sadece dört yaş var. Ve tüm kardeşlerimi ben büyüttüm. Annem tüm gün yatardı; ev işi, çocuklar, ders hepsini bir arada götürüyordum. Babam gece yarılarına kadar gelmezdi, geldiğinde ise annemle odaya kapanırdı. Hatta çok iğrenç bir çocukluk travmam var. En küçük kardeşim doğduğunda sadece dokuz yaşındaydım. Ailem onu yaptığında ise sekiz. Ben tüm kardeşlerimi yatırmış kendimde yatacakken yatak odasında annemle babam en küçüğümüzü yapıyorlardı. O inleyiş sesleri, öpüş sesleri, daha neler neler zihnimden gitmiyor. O gece, karanlıkta, tek başıma o sesler eşliğinde uyumaya çalışmıştım...
Onlar benim çocukluğumu kirlettiler, çocuk aklımı kirlettiler...
Onları affeder miyim?
Asla...