kız çocuğu

ve bir gün yalnız kalıyorsun. hiç kimseyi göremiyorsun yanında, kimsenin ayak seslerini duyamıyorsun ardında. ölecekmiş gibi hissediyorsun ama hiç ölmüyorsun. tamam diyorsun, tamam, bitti işte her şey.

Kokun en çok geceleri gelir burnuma
          Gözlerin en güzel, karanlıkta değer gözlerime
          Ve kalbin, kalbin her daim benimle..<3

Kendimden yorulduğum günlerdeyim. Bütün duygularım birbirine karışmış, aklımı yitirmiş gibiyim. Düzensiz bir düzendeyim ve kontrolümü kaybediyorum. Beni çeken hiçbir şey kalmamış gibi. Tüm enerjimi güçsüzlüğüme harcamış gibiyim. Yaşamımda gül bahçeleri yetiştirmek istemişim de dikenleri beni yaralamış, adım atmaya bile mecalim kalmamış gibi. Hangi yola girsem karanlık, en ufak bir ışık gözüme değse ona koşacak kadar güçlü hissediyorum ama bir o kadar da tükenmişim. Sözcüklerim gibi dengesizleşmişim. Düşüncelerim gibi karışmışım. Hala bir umut o karanlıktan bana uzanan bir el bekliyorum. Hala bir umut beni ilerletecek o ışığı bekliyorum..‍♀️

ve sonra bir gece,
          kulaklarında annenin sana söylediği ninni yankılanır.-
          canım, uyanamam ben bu rüyadan. 
          yüreğimin acısı ilmek ilmek işlenirken senin zihnine, 
          rahatça nefes alamam.
          anne. yürüdüğüm kaldırımlar bir bir yıkılıyor.
          yapamıyorum, anne. yapamıyorum ben bu hislerle. yolun sonunda ruhumun yere nasıl hançer saplanmış gibi yıkıldığını görüyorum. bu kadarı bana bile fazla. ben bu çağın çocuğu değilim anne. bu çağ ezer beni. geriye atıverir, kollarım güçsüzleşir. anne ben hayat kurtarmaya çalışıyorum. hayat hakkında hiçbir fikrim olmadan hayat kurtarmaya çalışıyorum. senin benim bedenime kazıdığın bu dikenli güller boğazıma kadar dayanmış, katlanamıyorum. ilmek ilmek örülen bu acıyı söküp atmak istiyorum, yaranamıyorum. bir kedi gibi değil, balık gibi yaşamak istiyorum bu gece. dokuz canlıyımdır, iyiyimdir, kötüyümdür, huysuzumdur demeden. 
          kendime söz veriyorum, anne.
          senin ben de açtığın bu yaraları kapatacak olan tek kişi benim.
          sıra sıra, özene bözene, öpe öpe.
          ama azimle.
          azimle.
          

Anne sence ben farklı mıyım ? Neden herkes bu cümleyi söyleyip aklımı bulandırmak zorunda. Düşüncelerimin içinde kaybolmak sıkıcı. Sen ablan ve annen gibi değilsin cümlesi de çok ağır  değil mi ? :(  

‘İlk defa anne oldum bundandır tecrübesizliğim’ sen çok güzel bir annesin. 

acına sağır olmuşsun.

kızım. yüksek bir binadan atmışlar ama sen ölmemişsin sanki. canın çok yanmış ama bir türlü ölememişsin. ağlamak istemişsin, bağırmak istemişsin. kediler dokuz canlıymış da sen hiçbir zaman kedi olamamışsın. taşa değse ayağın, dünya üzerine yıkılırmış. bile bile kahkaha atmışsın, her yeri birbirine katmışsın. nefret ettiğin insanlara bile gülmek zorunda kalmışsın çünkü içindeki çöküntünün 
          altında öylece ufalanmışsın. duysunlar demişsin belki, sesini duysunlar istemişsin. ne acı, duymamışlar. kimse seni sevsin istememişsin, her seven bir gün gidermiş çünkü. ama sonra. sonra. sonra. sonra sen sevmişsin kızım. çünkü sen de insanmışsın, duyguların varmış.

bugün, cumartesi.

çiçek dilinde türküsün sen, istemem eller işitsin.