𝔫𝔞𝔷

canım kızım, insanın insana bölünmesidir yalnızlık. yalnız kalınan anların akşamında cama saçlarının renginde bir siyah bulut dökülecektir.

uyuyunca geçermiş acılar
          temizlermiş yağmur tüm günahları
          kandırıldım
          tüm yalanlara inandım
          iyi olurum sandım
          yanıldım
          ben hiç iyi olmadım
          ama inandım

her şey olmanı bugün daha iyi anladım. yanımda hem çocuk gibiydin hem de sanki yıllarca acıların içinde kalmış bi adam. başını dizlerime koyuyorsun, saçlarını okşamam için. sonra kafanı arkaya yatırıp gözlerimin en derinine bakıyorsun bir şeyler anlatmak ister gibi. gözlerini kapatıyorsun sonra yüzünün her ayrıntısına dokunuyorum ezberlemek için. kirpiklerine gidiyor ellerim saatler sürecek olsa da saymak istiyorum. buz gibi ellerim var benim, kolay kolay ısınmaz bilirsin bunu. ellerimi avuçlarının arasına alır sımsıkı tutarsın. avuçlarının arasında erir giderdi sanki ellerim. çok yara açtın bende ve tek merhem de sendin. bi giderdin mevsimler sonra geri gelirdin. ama geldiğinde de en güzel mevsimi yaşardım. sımsıkı sarılırdın kemiklerimi kıracakmışçasına. gülüşün var bir de bi tek bana mı güzel gelirdi yoksa hep böyle miydi anlamış değilim. gözlerini anlatmama gerek yok herhalde, aklımdan hiç gitmiyor, silinmiyor hafızamdan. kokunu bile unutmuştum bilemiyorum aylarca hasret kaldığım için de öyle geliyor olabilir. kalbini çıkarıp yerine beni koydun. ben senin için atıyodum. senin yaşaman için, nefes alman için, gülmen için. bazen düşünüyorum ya bi terslik olursa diye. ya kader planlarımızdan çok farklı planlar yaptıysa bizim için. ne olucak o zaman? unutucak mıyım seni? vazgeçmek zorunda mı kalıcam? bu düşünce nefessiz kalmama sebebiyet veriyor. tüm yaralarımı tek tek kapatmaya başladın. aylardır kabuk tutmayan yaralarım çok kısa bi zamanda çiçek açmaya başladı sayende. o çiçekleri hiç soldurma olur mu? onları sensiz bırakma. 
          seni tahmin edebileceğinden katbekat daha fazla seviyorum.

ben hep aynı çocuk olarak kalacağım. canım çok yanınca gideceğim banyoya önce kapının arkasına oturacağım dizlerimi karnıma kadar çekerek. orada biraz ağladıktan sonra ayağa kalkıp aynadaki sanki en sevdiği oyuncağını kaybetmişcesine ağlayan küçük kız çocuğuna bakacağım sonra da üstümdekileri çıkarıp bedenimdeki yaralara. kimisi hâlâ kanayan, kimisi kabuk tutan, kimisi ise sadece iz olarak kalan yaralarıma. tekrar döneceğim ağladığım köşeye tenim buz gibi duvara değdiğinde değil o yaraların sebepleri aklıma gelince üşüyeceğim. en sonunda gözlerimi sımsıkı kapatıp başımı yukarı kaldıracağım, bunların geçeceğine dair olan inancımı korumak için. tanrım, beni görüyorsun biliyorum. lütfen, lütfen bu gece yalnız bırakma beni. güvenip sığınabileceğim bir sen kaldın.

bazen çok düşünüyorum. tüm bu olanlar neden benim başıma geldi diye. neden bazı insanların hayatı çok güzel, acısız geçiyor diye. sonra kendi kendime her seferinde olduğu gibi tekrarlıyorum aynı kelimeleri. ‘herkes kaldıramazdı çünkü. iyi ki de benim başıma geldi’ diye. çok değerli birisi bana hep seni sen yapan şeyler yaraların. onları sev derdi, çok da haklıydı aslında. onlar olmasaydı ben şimdi bu hâlde olamazdım. belki hâlâ güçsüz bir kız çocuğu gibi kalırdım ortada, beklerdim beni kıracakları zamanı. insanlara çabuk güvenirdim, herkesi kendim gibi sanardım belki de. iyi ki diyorum şimdi. iyi ki yaşamışım hepsini. acı büyütür insanı çünkü. acı dayanıklı kılar kalbini.

bugün 1. yılımız sevgilim. bugün bizim günümüz. kalbime girişinin yıldönümü bugün.
          çok hızlı ve birbirimizden uzakta geçti biliyorum. hatta çok az gördük birbirimizi bu süreçte. ama sen hep benimleydin, hep kalbimin en güzel yerindeydin. seni kalbimde sakladım. seni kendime sakladım ben.
          hep bekledim biliyor musun? her gidişinde geleceğin günü bekledim. sen ne kadar gittiysen ben bi o kadar bekledim. seni içimde yaşadım. her ne yapıyorsam sanki seninle yapıyormuşum gibi yaptım. beraber güldük, ağladık, büyüdük. bazı geceler hayalinle uyudum. hayalinin yerinde senin olmanı çok isterdim ama elden ne gelir ki? eğer yanında olabileceğim sadece bir gün olsaydı o gün bugün olurdu. bu 24 saati seninle geçirmek için pek çok şeyden vazgeçebilirim. ama bugün de yanında olamıyorum, tıpkı diğer günler gibi. seni her gün görebilmeyi öyle çok istiyorum ki.. uyanınca gördüğüm ilk insan olmanı, kendimi uykunun kollarına bırakırken kulaklarımı dolduran son sesin senin sesin olmasını, seninle yaşamayı ve daha birçok şeyi. ama bunlar olmasa da olur. en azından 5 dakika da olsa görebileyim. o da yeter bana. doyamam biliyorum ama 7 ay görmeyince bu da yetiyor insana.
          seni ilk gördüğüm ânı hiç unutamıyorum. seninle olan tüm ilklerim aklıma kazınmış sanki. ilk göz göze gelişimizi, sesini ilk duyduğum ânı, ilk sarılışımızı, beni ilk öpüşünü, ilk gülüşlerimizi, gözyaşlarımı silişini sonra ona gidişini ve daha nicelerini.. hiç unutamıyorum ben. ne kadar yaksam da seni hatırlatan her şeyi, kalbime söz dinletemiyorum sanırım.

Günler gerçekten bu kadar çabuk mu geçiyor? Her şeyin bir göz açıp kapamayla son bulması.. Ne bileyim yani doya doya yaşarım sanmıştım seni. Şimdi baktığımda senden, bizden geriye sadece birkaç şarkı, birkaç gülüşlerimiz ve yakılmış eşyaların kaldığını görmek, oldukça acıtıyor aslında. 
          Bazen içimden "gerçek miydi acaba?" diyorum. Aslında bakarsan fotoğrafları, mektupları ve seni hatırlatan diğer her şeyi yakmamın sebebi de bu. Unuttum hissine kapılmak istemem. Sanki öyle geçecekmiş gibi gelmişti bir an. Bu fikrin aklımda oluşmasıyla apar topar eve gitmiştim. Bizi hatırlatacak her şeyi bir çantanın içine koyup çıktım evden. Nereye gideceğimi de bilmiyordum oysaki. Ayaklarım kendiliğinden ilerledi eski bir evin arka bahçesine. Merdivenlerden iniyordum arka bahçeye ulaşmak için. Başım döndü biraz. Olduğum yerde durdum birkaç saniye ve gözlerimi kapattım, keşke kapatmasaydım. Seni unutmak için gidiyordum o arka bahçeye ama neden gözlerimi kapatmamla geçmişe gittim?

nerede olursan ol, adımı bile unut istersen, yeter ki sağ olsun canın. şu kadar hatrım olmasın gözünde ama allah aşkına benden önce ölme. başka hiçbir şey istemeyeceğim.

Sol yanımdaki en güzel papatyasın ❤️

bir yazı kış ettik bu kasım dön