Çok insan sevdim bugüne kadar. Çok insana ismen dua ettim, çok insan için gözyaşı döktüm, çok insana hak ettiğinden fazla değer verdim.
Sevdiğimde çok sevdim, sevgimi israf ettim. Ölçülü sevmeyi başaramadım.
Değer verdiğim insanlar için yastığım göl gibi olana kadar ağladığım oldu mesela.
Kendisini düşündüğünden daha çok kendisini düşündüğüm insanlar oldu. Kendi bildiğini okuyacağına emin olmama rağmen sırf onun iyiliğini ve güzelliğini istediğim için saatlerce, günlerce, aylarca ve hatta defalarca, bıktırana kadar bir şeyleri anlatmaya çabaladığım insanlar.
Hayattan aldığı darbeler karşısında gardı düşen sevdiklerim oldu dönem dönem, varlığımı hissettirdim ve var oldum en zor zamanlarında sevdiklerimin.
Bir yerden bir zarar gelecek olsa canım pahasına o zararı önlemeye çalışacağım insanlar oldu benim. Öyle sevdiklerim oldu, öylesine değil ölesiye sevdiklerim hemde. Sırf Allah rızası için, menfaatsiz sevdiklerim.
Hiç konuşmadığım anlarda yüreğimin yarıldığı insanlar oldu, bir "Nasılsın?" mesajı beklediğim, kendi zindanlarımda boğulduğum anlarda yanımda görmek istediğim.
Kıskandım sevdiğim insanları. Normal olanı da buydu çünkü. Tahammül edemediğim şeyler oldu belki. Ama bu durumlarda bile kırmadım sevdiğim insanları. Alttan aldım çoğu zaman. Onları değil, kendimi üzdüm.
Söyleyemediğim gerçekler oldu, yalnızca benimle Rabbim arasında olan gerçekler. Hiç kimselerin bilmediği gerçekler. Belki sezdiği.
Ben çok sevdim ve sevindimde belkide sevilmedim. Sevdiklerim çok üzdü beni mesela. Ben de içime kapandım sonra.
Böyle anlarda sükut ile iktifa etmenin en iyisi olduğuna kanaat getirdim.
"Vefasızlık sevginin abdestini bozar."
Vefasızlardan, sözümün kıymetini bilmeyenlerden, Allah rızası için sevmeyenlerden, sevginin fıkhına uymayanlardan ve sevgimin kıymetini bilmeyenlerden çekileceğim artık.
Şüphesiz böylesi en hayırlısı olacak.
Selam ve dua ile...
