Bir sürü arkadaşım vardı, bir zamanlardı. Kıyamet günü gibi hissettirirdi burda yazıyor olmak. Defalarca hesap değiştirdim, kafam o zaman da birden fazla arkadaş edinmek için doluydu. O zaman yine de burda bu hesapla bulunmak istedim. Çok tatlı arkadaşlarım oldu, kırdığım arkadaşlarım oldu, adını hatırlayamadıklarım oldu... Şimdi hiçbiri yok. Yalnız bunlar değil, gerçekte de hiçbiri yok. Olmaması sorun değil, böyle olmasına alıştım ama istemez de değildim. Ben istedim yalnız kalmayı. Bir fotoğraf çekimi için çağrılıp daha sonrasında hiçbirisi gibi görülmek, insanların yalnızca psikolojilerini düzelttikleri yer olmak, sırf karşısı bunu talep ediyor diye hak etmedikleri sıfatları beğeni gibi onlara sunuyor olmak istemedim. Bir gün benim kafam ağrıyıp uzaklaşmak istediğimde karşılaşmadığım tavır kalmadı. Kendimle uğraştığım için vakit ayırmak istemediğim biri kolunu kesip beni suçalmış, biri mesajları geç gördüm diye hiç yazmamış ve ben bunu istemiştim gibi mesajlarını geri çekmiş, birinin beni arayacağı tutmuş da nerde olduğumu öğrenince sebepsiz 13 seneyi; sessiz sedasız beni her yerden engellemediği kalmıştı. Ben istedim. Mutsuz değilim ama mutlu arkadaşlıklara imrenmiyor da değilim. Yalnızca zamanı gelir diye bekleyip iyi hissetmeye çalışıyorum.
Bu yüzden yazıyorum buraya. Çocuklukta kalmış bir dost gibi burası. Tanışmıyor değiliz ama artık tanışmıyoruz. Bu yazıyı okuyan herkese sevgilerimi gönderiyorum, eğer bir gün tanıştıysak hatırlamıyorum, özür dilerim.
