@mifaus
Harika olmanın nasıl bir his olduğunu dört yıl sonra (depresyonun başlangıcı) bugün anladım.
Kendime haksızlık ediyordum. Bazı insanların bir tanesine bile sahip olmadığı ve edinmeye çalışmadığı yeteneklere sahibim. Birçok uğraşta üst düzeyim ve eğitim verebilecek seviyedeyim. Yine de kendimi zorbaladığımı bugün sevgilim sayesinde fark ettim. :)
Çok kırgınım
Eski kendimden utanmamayı deniyorum. Şimdiki halimle barışmak zor geliyorken üstüne bir de küçük düşünceli halimi bindiremeyeceğim. Eski fotoğraflarıma bakıyorum. Çevremde bir sürü insan… Mutlu gözüküyorum ama o zamanlar nasıldı hatırlıyorum. Sanırım geçmiş alışkanlıklarımı bırakamıyor olmamın sebebi bu. İzlediğim filmleri, dizileri, oyunları tekrar tekrar başa sarıyorum. Hayatın bu olduğu konusunda endişeliyim. Arkadaşlarımı özlüyorum ama yenilerini edinmek için çaba harcayamam. Balbal da olmasa hislerim nasıl çekilir hale gelir bilmiyorum.
Kendime odaklanabilirim, her şey çözüme kavuştuysa. Ancak bu nasıl yapılır? Uzun kafa patlatmalarım bir sonuca varmıyor ve devamı da gelecek gibi.
Anı demişken unutamadığım birkaç şeyden bahsetmek istiyorum. 20 oldum. Dört yıl önceki mektup arkadaşımı, hakkımın yendiği o yarışmayı ve üstün gayretime rağmen bana verilmeyen o belgeyi unutmadım. Unutamıyorum aslında. Hırsımın olduğu zamanları özlüyorum.
Bugün bir reels gördüm, düşününce yazan şeyi haksız değil. Dünya güzel belki de, bu karanlık kargaşa kafamın içinde. Elimde kamerayla gezsem en fazla bakıp geçecekler, bense anılarıma yenisini ekleyeceğim.
Bu kurgu için aklımda çok tatlı planlar vardı yıllar önce (2020). Üzerinden dört yıl geçti. Dürüst olmak gerekirse karakterleriyle büyük bağ kurmuştum. Fakat her şey değişti. Muhtemelen bu kurguyu benden başka kimse okuyup hissedemeyecek ama üç yıl önce bu kurgunun karakterlerine yazdığım şarkının demosunu kaydettim. Burda beni tanıyan iki kişi falan var herhalde. Benim içimde hissettiğimi birlikte dinleyelim ve bunu aramızda sır olarak saklayalım istiyorum. Spotify'da falan var ama ben attığım yazının medyasına ekledim. Çok harika bir şey değil zaten bunu kaydettiğimde 16 yaşındaydım bir sürü hatası var:)))). Neyse bunu söylemek istedim sadece. Belki benim için kurguyu yazacak birilerini de bulurum zaman içinde...
https://www.wattpad.com/story/240801132
Gün geldiğinde burası derinliklerde kalmış bir uygulama olacak. Kimse birbirinden haberdar olmayacak belki de. 14 yaşlarında buralardaydım, şubatın 11'inde 20 oluyorum. Bir zamanlar yazılarımda da yazdığım gibi zaman her zaman bize düşman kalacak. Bugüne dek bana verdiği en güzel şey sevgilim. Zamanında yazdığım yazıların içimdeki parıltısına parmaklarını değebilecek kadar özel. Bu biraz garip. Muhtemelen benim bu hesabımdan haberi yok ve sanırım ben söyleyene kadar da olmayacak. Günlüğüm yanımda, kalemim de öyle ama eski dostumun yerini kimse tutamıyor. Bense aşkımın tatlı halini yanımda uzanırken hızlıca kağıda yazmak yerine arada kaçamaklar yapıp buraya işlemek istiyorum. Gün geldiğinde ve yaş aldığımda gösteririm belki. O zamana burda kalan olur mu ya da ben burayı hatırlayabilir miyim bilmiyorum. Yine de bunu düşünmek güzel.
Bir sürü arkadaşım vardı, bir zamanlardı. Kıyamet günü gibi hissettirirdi burda yazıyor olmak. Defalarca hesap değiştirdim, kafam o zaman da birden fazla arkadaş edinmek için doluydu. O zaman yine de burda bu hesapla bulunmak istedim. Çok tatlı arkadaşlarım oldu, kırdığım arkadaşlarım oldu, adını hatırlayamadıklarım oldu... Şimdi hiçbiri yok. Yalnız bunlar değil, gerçekte de hiçbiri yok. Olmaması sorun değil, böyle olmasına alıştım ama istemez de değildim. Ben istedim yalnız kalmayı. Bir fotoğraf çekimi için çağrılıp daha sonrasında hiçbirisi gibi görülmek, insanların yalnızca psikolojilerini düzelttikleri yer olmak, sırf karşısı bunu talep ediyor diye hak etmedikleri sıfatları beğeni gibi onlara sunuyor olmak istemedim. Bir gün benim kafam ağrıyıp uzaklaşmak istediğimde karşılaşmadığım tavır kalmadı. Kendimle uğraştığım için vakit ayırmak istemediğim biri kolunu kesip beni suçalmış, biri mesajları geç gördüm diye hiç yazmamış ve ben bunu istemiştim gibi mesajlarını geri çekmiş, birinin beni arayacağı tutmuş da nerde olduğumu öğrenince sebepsiz 13 seneyi; sessiz sedasız beni her yerden engellemediği kalmıştı. Ben istedim. Mutsuz değilim ama mutlu arkadaşlıklara imrenmiyor da değilim. Yalnızca zamanı gelir diye bekleyip iyi hissetmeye çalışıyorum.
Bu yüzden yazıyorum buraya. Çocuklukta kalmış bir dost gibi burası. Tanışmıyor değiliz ama artık tanışmıyoruz. Bu yazıyı okuyan herkese sevgilerimi gönderiyorum, eğer bir gün tanıştıysak hatırlamıyorum, özür dilerim.
harikaydı.
lord
kapaklarin cok hos✌