Merhaba.



Hakkımda bir şeyler karalayabilmek için fazla erken bir yaştayım, 20 henüz yolun ne yarısı ne de çeyreği. Küçük bir noktadan ibaret daha yaşadıklarım. Öyle hayatlar, anlar var önümde. Tanıyıp seveceğim, uğruna paramparça olacağım onca şey gelip geçecek önümden. Daha sadece 20.



Ben de her genç kız gibi hayallerimi süsleyen beyaz atlı prensimi bekleyebilirdim fakat umut çabuk parlayıp çabuk sönen bir ışık bende. Umutlarım önümde açılan, ufuğa doğru son hız ilerleyen bir yelken. Yetişmek için fazla yorgun başladım hayata.



Belki beni günlüğümün kenarından, yazıp karaladığım sayfalardan tanıyabilirsiniz. Gerçi bir insanı tanımak, onu sadece yazdıklarıyla değil biraz da hissettirdikleriyle anlamaktır. 



Kendimi çoğu zaman, uçurumun kenarından aşağı, en aşağı bakıp orada ne olduğunu merak eden ama korkusuzluğunu savunsa bile daha uçsuz bucaksız karanlığın sonuna bakarken tir tir titreyen minik bir kız çocuğu gibi hissediyorum. Birisi gelip arkamdan itelese, güçsüz ve titrek bedenimle korkusuzluğumu silip atan o uçurumdan yuvalanıp gidebilirim. 



Süslü kelimelerin yanında, düşündürüp oradan oraya sürükleyen kelimeleri tercih ederim. O an akla gelen, saniyeler içinde cümlelere dökülmezse tekrardan eşi benzeri akla gelmeyecek o değerli kelimeler, benim tarzım.