Nefes alamıyorum. Yaşadığım haksızlıklar yüzüme bir rüzgar gibi yapışıyor. Kusuyorum ve sadece ağlıyorum. Hayatın değersiz olduğu gözüme çarpıyor yine de bir umut diyorum. Bir umut belki.Yardım istiyorum gelen yok. Anlaşılmak istiyorum anlayan yok.
Ne yapacağımı bilmiyorum. Elimi soğuktan korumak istiyorum. Tutunabilecek eldivenim dahi yok. Yediğim tüm küfürler ve dayaklar ağır geliyor bedenime,zihnime. Kendimi de anlamıyorum. Anlayacak biri istiyorum. Yok.
Nefes almak hıçkırıklarımın arasında daha da zorlaşıyor. Nefes almayı kesiyorum ve boğuluyorum. Sonunda istediğim oluyor ve ölüyorum. Bana vaat edilen ölüm buydu işte. Hıçkırıkların arasında boğulmak. Nefes alamamak.
İyileşememek.
Son nefesim boğazımdan çıkacakken aklıma geliyor.Ne kadar kızsam da onları hep özleyeceğim aklıma geliyor.
Ve her şey tükeniyor. Ben tükeniyorum.
Tükeniyorum. Gözlerimin önünden tüm hissettiğim duygular geçiyor. Hâlâ korkuyorum ve anlam veremiyorum. Bırakıyorum kendimi. Bıraktığımda zihnimden parçalar kopuyor ve dört bir yana dağılıyorlar. Nefes almayı bırakmaktan korkuyorum. Sadece kurtulmayı bekliyorum.
Korkum zihnime yansıdıkça kopan parçalarda kayboluyorum ve ben sadece umuyorum. Ölmeyi ya da ölmemeyi.