rub

İlhamımsın.

HAHAHAHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHAHHAHAHHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHAHAHHAHAHAAHAHAHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHAHHAHAHHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHAHAHHAHAHAAHAHAHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA

Durma 
          Kendini hatırlat

Seni bu kadar özlediğim için kendimden nefret ediyorum.
          Seni bu kadar sahiplendiğim için kendimden nefret ediyorum.
          Seni bu kadar önemsediğim için kendimden nefret ediyorum.
          Hiçbir şeyi kabullenemediğim için kendimden nefret ediyorum.
          Bana ait olmadığın her an,
          Kendimden nefret ediyorum.

Pişman değilim.

Sayfalarca özür dileyebilirdim senden. Lügatımdaki tüm sözcükleri tek bir şeyden af dilemek için kullanabilirdim. Ben bunu yapmaya hazırdım. Kalemime henüz doldurmuş olduğum mürekkebi kağıda değdirmek üzereydim. Sonra anladım ki, yazdığım her cümle uçup gidecekmiş zaten. Yazmayacakmış kalemim. Benim dindirmek için çabaladığım o ateş sönmüş çoktan. Benim bıraktığım elini ise bir başkası tutmuş. Anladım ki, kuracağım cümlelerin hiçbir mânâsı yokmuş. Affedecektin beni, çünkü dinlemeyecektin bile. Çünkü bir önemi yok artık. Ben orada yokum artık.

Bu kadar basit miydi?
          Bu kadar basit ise,
          Gerçek miydi?
          Gerçek olsa dahi,
          Buna değer miydi?

Boşluk
          Bilirsin o hissi

"Uyu, bir şey kalmadı geriye."

Saatler ilerlediğinde, gecenin karanlığı her yanını sarıp sarmaladığında, her daim yanında zannettiğin herkes kabuğuna çekilip seni zihnindeki seslerle baş başa bıraktığında, ve ardından yalancı mutluluk ruhunu usulca terk ettiğinde geriye kalan tek şey ile karşılaştığın an, ağırlaştı mı hislerin?
          
           Geriye acıdan başka ne kalmıştı?
          
          Acı; uçsuz bucaksız, yere göğe sığmayan, başı sonu olmayan, ebedi bir acıdan başka, senden kalan ne vardı?