irem

"Ben ki ne yaptıysam sevdiklerim için, inanma buna yalnız kendime. Zevkin esiri oldum, tutsağıydım kendimin. Ne mutlu bana yaşadım doya doya, kırdım kalpleri belki ama bundan sana ne, nedir düşen senin payına? Ben ki her şekilde çıkartırım kendimi haklı, benden başka herkes yalan dolanlı. Ahlaksızlık yalnız tarafsızlıktır, tarafım ise yalnız kendi tarafımdır. Yaşadım kendime ve bundan kime ne? Yaktım canları yanmasaydılar, vurdum öldürdüm ama ölmeseydiler. Kopsa kıyamet benim yüzümden, yine haklıyım çünkü ben insanım. İçten ettim pazarlığımı, göstermedim gerçekleri, görseydiler. Yıktım gönül kalelerini, devirdim sevgileri, örseydiler. Diledim yalnız benim gibiler yaşasaydı, yaktım canlarını, geberseydiler."

Bekle! Sana anlatacak çok şeyim var. Hikâyemiz böyle bitsin istemedim. Sen gönlümdeki küçük ama koca yürekli kadın... Ellerini tutamadım, affet. Her dokunduğumda tenine sana zarar vermekle yetindim. Şimdi sana böyle bakmak zorunda kalmasaydım yine şikayet ederdin yanında olmayışımdan, benimle vakit geçirmek istediğinden, nöbetlerimizin ikimizi de yıprattığından. Yine üzerdim kırardım seni ama böyle bitmezdi belki. Sırtını döner uyurdun en fazla. Ertesi gün bir bahane bulup sokulurdum boynuna. Kırgın da olsan dayanamazdın, sarılmanı özlemişim. Çok şey özlemişim bir bilsen. Her gözyaşına bir şiir yazacak kadar doldum da taşamıyorum, yaşamıyorum. 

Anlaşılabilme umudunu tüketen insanlar, dünyayla ilişkilerini beğenilme üzerine kurma eğiliminde oluyorlar, kurtulması güç bir tuzağa düştüklerini fark edemeden. Çünkü, beğenilmeyi merkez alan bir dünya, insanın kendi içindeki giderek daha sıkı kilitlenmesine ve çıkışı bulunmayan bir yalnızlığa gömülmesine neden olabilir. Dolayısıyla, kendini var edebilmesinin tek yolu da beğenilmenin sürekliliğini sağlamaya yönelik bir hayat tarzı. Beğenilme öylesine güç bir iptila ki ihtiyaç karşılanmadığında yaşanabilecek bozgundan kaçınmak için sergilenmekte olan performansın aralıksız sürdürülmesi zorunlu hale gelir.
          Bunun sonucu olarak, hayatını beğenilme üzerine kuran insanların derininde çoğu zaman dışarıdan fark edilemeyecek kadar iyi maskelenmiş bir depresyon yaşanır.

“...İlkin gözlerinin üzerine, bütün yeryüzü tantanalarını öyle büyük bir hırsla isteyen gözlerinin; sonra burun kanatlarının üzerine, ılık meltemleri, aşk kokularını öylesine çok seven burun kanatlarının; sonra ağzının üzerine, yalan söylemek için açılmış, gururla inlemiş, şehvet içinde haykırmış ağzının; sonra ellerinin üzerine, tatlı dokunuşlardan zevk alan ellerinin; en sonunda tabanlarının üzerine, bir zamanlar arzularını doyurmaya koşarken öylesine hızlı giden yürümez olmuş tabanlarının.”

"Bazen hayatımı büyük bir hikaye olarak düşünüyorum. Yaptığım her aptalca şey yeni bir paragraf. Ve her sabah bir sonraki bölüme geçiyorum. Hayatı bu şekilde düşünmek, her günü ayrı ve büyük bir macera olarak görmek oldukça eğlenceli. Şanssız bir dönemden geçtiğinde ve işler istediğin gibi gitmediğinde, kendi hikayenin yazarı olduğunu hatırla. Onu seçtiğin herhangi biriyle, istediğin herhangi bir şekilde yazabilirsin. Ve bu güzel ya da trajik bir hikaye olabilir."

Ben insanlığı çözdüm... Bütün sosyolojik yapının ne olduğunu çözümledim global olarak, bu çözüntüyü 500 sayfa kitap yazarak size satabilirim aslında şu an bir paragraf cümlesiyle de anlatabilirim ama emek vermediğiniz için anlamayacaksınız. 

“Halden anlayana öyle muhtacım ki, çölde dudaklarım kurusa ve yaşamak için bir yudum dahi olsa suya muhtaç kalsam ve bana halden anlayan biriyle görüşeceksin ama suyu içersen gidecek deseler, inanır mısın suyu alır dökerim.”

"Bak yüzüme yaratılmışların en alçağı, varlığı utanç kaynağı, namusu hiç olmamış, ölüsü dirisinden hayırlı olan, gebermesi bayram olan; bak da yüzüme gör kendini. Bu çıkık yanaklarım senin aldığın rüşvetlerdir; yedin yedin şişti yanaklarım. Bu yuvalarından fırlamış gözlerim senin namusuna göz diktiğin insanlardır; baktın baktın fırladı gözlerim. Bu çirkin ellerim senin dur demediğin adaletsizliklerdir; demedin demedin karardı ellerim. Bu küflenmiş dudaklarım sen kendin ahlaksızken başkasına ahlak dersi verdiğin kendini bilmezliğindir; yargıladıkça yargıladın küflendi dudaklarım."

Gelin
          bir pazarlık yapalım sizinle ey insanlar!
          Bana kötü
          bana terkettiğiniz düşünceleri verin
          o vazgeçtiğiniz günler, eski yanlışlarınız
          ah, ne aptalmışım dediğiniz zamanlar
          onları verin, yakınmalarınızı
          artık gülmeye değer bulmadığınız şakalar
          ben aştım onları dediğiniz ne varsa
          bunda üzülecek ne var dediğiniz neyse onlar
          boşa çıkmış çabalar, bozuk niyetleriniz
          içinizde kırık dökük, yoksul, yabansı
          verin bana
          verin taammüden işlediğiniz suçları da.
          Bedelinde biliyorum size çek
          yazmam yakışık almaz
          bunca kaybolmuş talan
          parayla ölçülür mü ya?

"Dünya aydınlık sabahlarını yitiriyor usul usul. İnsanın içini karartan bulutların seferi var göğün maviliğinde."