Taşları kuleye dizmiş, herşey yolunda gidiyor derken. Birden kuledeki taşlar yıkılı veriyor. Şaşkın gözlerle kulenin, yıkılışını izliyorsun.
Bakıyorsun, darma dağın olmuş masa. Yerlere kadar düşmüş taşlar.
En acısıda ne biliyor musunuz?
Bazı taşların, kuleden düşmediğini görmek.
Diyorsun 'Demek ki bu yalan değilmiş, demek ki bu sağlammış'.
Burukça gülüyorsun.
Yıkılmış taşlara üzülürken, hâlâ kulede, sağlam olan taşlar için gülümsüyorsun.
Gözünden bir damla yaş akıyor ve buruk gülümseme yerleştirdiğin dudağını ıslatıyor göz yaşın.
Hem yıkılışına ağlıyor, hem kuleye inanarak dizdiğin taşların, orada sağlam durmalarına gülümsüyorsun.
Işte o taştan kuleyi dizmeye çalışan, ben. Kulenin üstündeki taşlar ise, beni yanıltan. Bana sadakatsızlık yapan. Güvenmemem, inanmamam gereken..beni yarı yolda bırakan taşlar..
Işte ben Beliz.
Sevdikleri tarafından, sürekli bir çelişme içinde olan. Ailesini kaybetti sanan. Sevdiği tarafından aldatıldı sanan. Sürekli hayattan darbe alan bir kız.
Olaylar aslında tamda duyduğumuz yada gördüğümüz gibi olmuyor bazen. Karşı tarafı dinlemeden, acının verdiği cesaret ile etrafı bu seferde yıkan yakan biri sen oluyorsun.
Herşeyi öğrendiğinde 'keşke' diyorsun.
Keşke dinleseydim..keşke değerini bilseydim..keşke kırmasaydım..keşke incitmeseydim..
Hayatta en önemli şey, keşke dememek. Keşke dememek için temkinli, sakin ve düşünceli olmalısın. Ataçağın her adımı iki kere düşünmek, söyleyeçeğin her sözü düşünmen gerekir. Yoksa keşkelerden kaçamazsın!
Gel bu neşeli gözüken kızımızın, asıl gerçek kendisini görelim. Kendisini 'iyisin, sakin ol. Herşey geçti' diyerek avutmasını okuyalım. Sonradan karşısına çıkan geçmişi ile karşılaşmasını okuyalım.
Var mısınız kuledeki çürük olan taşları atmaya? Var mısınız #BelUra aşkına?
