Saat şu an 02.32 ve benim gözüme bi gram uyku girmiyor, kitaba yeni bölüm yazayım dedim ama olmuyor!
Ben 16 yaşındayım. Ve artık hiçbir şey yolunda değil. Her sabah gözümü açtığımda bir çocuğun daha öldürüldüğünü görmekten bıktım!
Alperen’in o masum yüzü, beynime kazındı. Uyuyamıyorum. Unutamıyorum.
Çünkü o sadece bir çocuktu…
Ve bu ülke, bir çocuğu daha koruyamadı!
Ben büyümek istemiyorum böyle bir ülkede.
Katilin elini kolunu sallayarak gezdiği, adaletin sustuğu bir yerde “umut” diye bir şey kalır mı? 1 seneymiş, gel de külahıma anlat!
Ben artık güzel şeyler konuşmak istiyorum… Ama her yanımda mezar taşları var!
Hep diyorlar ya “suçlular cezalandırılacak”…
Yalan! Biz yaşıtlarımızı, kardeşlerimizi, çocukları, daha tanımadığımız onlarca insanı toprağa gömerken onlar hâlâ aramızda! Susamam artık.
Bu düzeni değiştirmemiz gerekiyorsa, sesimizi yükseltmekten, bağırmaktan, haykırmaktan çekinmeyeceğim!
Çünkü ben korkmuyorum.
Çünkü ben alışmak istemiyorum!
Ben Alperen’in unutulmasına izin vermeyeceğim.
Ben bu düzenin devam etmesine göz yummayacağım.
Ben artık susmayacağım! Yeter!
Bir çocuğun daha sesi karanlıkta kaybolmasın diye ben buradayım. Ve öfkem kadar kalbim de büyük...
