Uzun zaman olmuş buralara uğramayalı. Eskiden ne güzel zaman geçirmişim oysa, bir sürü yazı dökmüşüm yaşanmışlık barındıran. Şimdi hiçbirinden eser yok, ne ithaf ettiğim insanlar soruyor beni ne de yazılarım uğruyor aklıma. Çok soruyorum kendime ne kadar değiştiğimi ve hiçbir zaman cevap veremiyorum artık kendi sorularıma.
Yüzüme kapanan tüm kapıları art arda çaldığım aklıma geliyor, bazen zorla aralık bırakmaya çalıştığım, kenardan köşeden izlemeye çalıştığım.. sonra tekrar bakıyorum da kapının diğer tarafındaki insanlara.. yanlarında kimsenin olmadıklarını söylüyorlar, çok yalnız hissettiklerini veya kimsenin onları tanımadığını. Oysa ben kaç kere yüzüme kapanan kapıyı aralık bıraksınlar diye çabaladım fark etmemişler, ne kadar bir özür için geri döndüm umursamamışlar. Belki de hata bendedir diyorum sonra, ben çok düşünüyorum ne de olsa.
Artık sevmiyorum hiçbir şeyi. Geceleri, yıldızları, dizileri, sigarayı, yalnızlığı, kendimi.. sadece kendimi öldürmüş olan ben olmamak için geçiriyorum günlerimi, sadece gömülmeyi beklediğimi fark etmeden. Uzun zaman oldu kendimle yalnız kalalı, onda da doğru düzgün yüzleşemedim, yine yazmak zorunda kaldım bir şeyleri.
Ölüm, o kadar da uzak ve yabancı hissettirmiyor artık. Üşümüyorum kabuslarımdan uyanınca, içimde bir boşluk bırakmıyor yalnızlığım. Kimsenin yüzünde kaybedilme korkusu görmüyorum ne de olsa, kimse ağlamıyor ben gidince.
İntihar mektubum değil, korkağın tekiyim ben. Yine de intihar edecek olsam, yüzüme kapanan tüm kapıların arkasındaki insanlar gülsün diye çabalardım öleceğimi bile bile. Onlar sormayacak olsa bile yine de sorardım hepsine günlerini, konuşmalarımızı uzatır ve uzun paragraflar bırakırdım ardımda. Sonra bir gün yazsalar da bulamazlardı beni, engellerdim sanarlardı ama ben kimse bilmeden ölmüş olurdum tek başıma, karanlığımda.
