Bazen fazlasıyla narsist olduğumu söylemeden geçemeyeceğim. Kimseyi kendimden daha çok sevmiyorum ve başka hiç bir işi de kendi işimden daha çok sevmiyorum. Arkadaşlar, aşk ve aile dünyevi değerler benim için. Annem başka birine de aynı merhameti verebilirdi, arkadaşlarım bir gün selamlaşmasak bile şimdi yerimde başka birine sırlarını anlatabilirlerdi, bana aşık biri varsa, beni tanımasaydı bir başkası için de heyecanlanabilirdi. Çok bilirim ben. Sadece iyi bir özellik mi bu, onu bilemem. Ki olmaması da umrumda değil, hayattaki tek gayem kendimi hüsrana uğratacak hiç bir tavır sergilemeden ölmek. Ağzımdan çıkan hiç bir laftan da pişmanlık hissetmemek buna dahil. Ben aşka inanmam, kimsenin kimseyi Clown çifti ya da mirror çifti gibi seveceğine de inanmam. Cidden varsa böyleleri helal olsun (hastadır muhtemelen.) İnsanlar aşkı seçer, birini aşkına yakıştırır ve herkesinkine benzeyen oyun başlar. Narsistim demiştim en başta, "aşk" kavramını belirli bir kalıba oturttum herkes gibi ve kendi tınımda çalıyorum. Belki hala aşka inanan birisi için etkileyicidir sadece duygular hakkında yazdıklarım ama benim için yeterli gelmediğinde savunma mekanizmam çok etkili bir mutsuz son olur. Çünkü aşk hikayesiyle kimsenin aklında yer edemeyecek sıradan iki hikayeden ziyade, mutsuz son biraz bile kalbinizi kırarsa, beni hatırlayacaksınız değil mi? Kalbinizi kırmama izin verdiğiniz için teşekkürler. Sadece çok fazla güzel aşk hikayesi var, ama birisi bana "her seferinde beni üzüyorsun ve platonik olduğum kişi bile bu kadar kırıcı davranmıyor," demişti. Mutluluk unutulur, üzüntü mutlaka hatırlanır. Aslında hepiniz küçük mazoşistlersiniz!
