Sen; benden, bir meleğin kanatlarının en saf beyazından yoğrulmuş kalbimin senin için yer açtığı sevgi tohumlarının atıldığı tarlalardan,zihnimin en uçsuz bucaksız köşesinden,bedenimden,seninle tamamlanacak olup aynı zamanda birlikte sürüklendiğimiz ruhumdan gitmedikçe ben kendime gelemem.

Sen benim mavi,eski bir anı kutumda sakladığım hatıralarımdaki en hatırlanası andacımken ben ciğerlerime bahşettiğim her nefeste senin misketleriyle oynayan bir erkek çocuğunun saf güzelliğinde gülümserkenki halin hala aklımın ve kalbimin bir köşesindeyken,benim cennetimi inşa eden sen ve o günü zihnime her dolduruşumdaki sözlerin çalınca kapımı ben kendi cehennemime gidemem,senin cennetinde takılı kalırım.