Merimin

BS yi bulduğum günün akşamına.... 

Vıttırıvızzık adam hani yeni bölüm 

Uzun yaşamlarım oldu papatya. 
          Yaşamlarım diyorum,çünkü birçok kitapta bulundum. Birçok müzik gezinip notalarla dert ortağı oldum. Çoğu yolculuklarda yağmuru izlerken bambaşka dünyalara uğradım.
          Seni anlattığım çok oldu. 
          
          Yokluğunu aradım ama çok. Güzel bir gün batımını izlerken, bazı kitapların satırlarında gülümsemen belirdi gözümde. 
          
          Yapabilir miydim?
          
          Gülüşünü kağıt parçasıyla,veya boyalarla gösterebilir miydim diğerlerine? Gösteremezdim ki, kıskanırdım. Dudaklarının tadını, gözyaşında biriktirdiğin kahrını kimse bilemezdi. 
          
          Toprağa muhtaçlığını, toprağın da kahırsız seni yaşatamayacağını kimse anlayamazdı ki. 
          
          O yüzden kızdı herkes sana. Senin sevgiyle değilde kederle beslendiğini göremediler. Göremeyecekler.
          Bu kağıt parçalarını yıllar sonra bu yüzden kullanıyorum sevgilim.
          
          Buna ihtiyacım var. Senden kalan somut bir şeye ihtiyacım var. 
          
          Papatya tarlaları hüzünlendiriyor.
          Seyahatler hüzünle andırıyor.
          Göz bebeklerini,
          İçinde kendimi gördüğüm kara irisleri.
          
          Şimdi gidiyorum. Mürekkebim yettiğince seni anlatacağım,
          
          Papatyaları seviyor sevmiyor diye kopartıp canını yakmayın,biliyorum, 
          o zaten beni seviyor diyeceğim onlara.
          
          Jeon

Ama nasıl saklardım cümlelerimi? Zaten anlamaz mıydı gözlerimden? Evet,gözlerimden. Görmesi için bakması gerekmez ki, her şeyi bilir o. Kurumuş birkaç gözyaşını bile fark edebilecekken okuyamaz mıydı içimden geçenleri? 
          
          Ağladım. 
          Tuzlu su damlacıklarının kemikli parmaklarımdan süzülüp piyanonun tuşlarına konmasına izin verdim. 
          
          Ağladım, bu defa kabullendim beni göremediğini. Bu defa kendimden değil, ondan saklandım. Hıçkıra hıçkıra ağladım. Beynimden geçen binlerce kelime uzuvlarıma meydan okurcasına, kelimelerce, cümlelerce haykırdım. Ama kimse duymadı. Piyano çaldım, notalarca hıçkırdım. Kimse dinlemedi. Kimse sormadı. Sorsalardı itiraf ederdim;
          
          Ben yapamıyorum. 
          Parmaklarımı üzerine koyduğum tuşlara basmak ağır geliyor. Kollarım uyuşuyor. Dizlerim tutmuyor. Nefesim yetmiyor. Hareket edemiyorum. 
          Ben, o beni öperken kolumu uzatıp ona sarılamıyorum. Bazen saçını okşamaya bile gücüm yetmiyor. Krizlerimi kontrol edemiyorum. Öfkemi, ağzımı, bedenimi...
          
          Korkuyorum.
          Kendimi son kaybedişimde onu da kaybedeceğimi, feda edeceğimiz bir çok şeyin olacağını biliyorum. 
          Elimdeki mürekkepli kalem bitiyor. Gözyaşlarımın dağıttığı satırları okuyamamasından korkuyorum. Yatağının yanındaki aynayı hiçbir zaman kullanamayacağından, kendi güzelliğini göremeyeceğinden. 
          
          Bu yüzden gidiyorum.
          Kızmayın bana. Uzakta olacağım. 
          
          Son cümlelerimi, daha anlatacak milyonlarca şeyim varken tutmayı bile beceremediğim kalemin bitmesi yüzünden bitirmek zorunda kalmam ne acı.
          
          Cümlelerimde, etrafımdaki insanlara sarılamamam,sizi seviyorum diyememem ne acı...
          
          
          
          Yoongi

Sabırsız bir ortağınızın olması sizi zor durumda bırakabilir. Sakın akrabayla ortaklığa girmeyin eğer ortak kurbana girmeyecekseniz. 

Öhöm... Birileri KN yi tekrar salacaktı sanki... 

@tavanermin @agusTrd @imprathor @iamerri toplanın hele, milyonlarca kitaptan niye sıfıra düştük? Tüm ficleri sildiniz? Üstüne üstlük silmediklerinize de bölüm atmıyorsunuz. Bu profil bomboş kaldı, hiç hoş değil... 

Muahhhh <333

Bu hesabımın taslaklarında kavernom olduğunu biliyor muydunuz? Sadece bir bölüm. Kitabın hiçbir yerinde namu yok ne kapağında ne de başka bir yerinde djkfgkgkckfkfk

İkinci erkek sendromu sadece diziler de mi olur?