günlerdir sadece kitao okuyorum ve kendimle baş başa sadece uyumadan önce kalıyorum. yanlis yapıyorum zannettim ama çok şey değişiyor. konusmalarımda ve ugraslarımda degisme. dedim ya babamla konuşuyoruz kardeşimi nasıl iyileşitrmek için cabakayabilitim diye. Eskiden olsa benden habetin yok, ben nefes alamıyorum, panik ataklarım var, nasıl çabaladığımı görmüyorsun, zeki olmadıgım halde yaptım, benden haberin yok derdim. hepsini de onlarca kez yüzüne söyledim. Ama simdi sanki bilmesinin veya nilmemesinin bir önemi yok gibi. Mutluyum halimden. Beni ne bir insan iyileşitrebilir ne de onun ilgisi. Beni iyileştirecek olan benim. Umudum, hayallerim, dusuncelerim ve kalbim. Kendime ilaç olacağım. Mutlulugu o minik hazzı da insanlarda veya satın aldığım şeylerde aramayacağım. Benim mutluluğum kendi dünyam, hayal gücüm ve yaşantım. O yüzden kimseye laf anlatmaya da calişmiyorum artık. Gören görmek istediğini görüyor zaten. Kime ne kanıtlıyorum. Babam bu sonucta.