Kayla

Kitabı yayından kaldırma kararı aldım. Biraz düzeltmeler yapmam gerekiyor. 
          
          (Yayından kaldırınca bütün okuma ve beğenmelerin gittiğini de biraz geç fark ettim. T-T)

Çiçek Açamayan Herkese,
          
          Her insan bir bitkiye benziyor. 
          Filizleniyor, büyüyor, çiçek açıyor.
          Hepsi bambaşka ama hayran olunası.
          Renk renk yaprakları ve sarhoş edici kokuları...
          O sert duvarları arasında, herkesten kaçan kaktüsler bile sevildiğinde birer birer çiçek açıyor.
          
          Çiçekler aşık olacak kadar güzeller. En sevilesi onlar.
          
          Peki ya hiç açmayanlar? Açamayanlar?
          
          Bu dünyaya sadece bir ot parçası olarak gelmiş ve asla sevilmeyen, sonunda ise yalnız başlarına ölen bitkiler?
          
          Onların suçu neydi? Sadece sıradan oldukları için mi onlar görülmüyordu, fark edilmiyordu.
          
          Kimse bakmadı o solgun yeşilliklere.
          Çiçek açmadılar. Ama kök saldılar yine de,
          bir taşın dibinde, unutulmuş bir patikanın kenarında. Sessizce yaşayıp sessizce soldular. Çünkü yaşamak umut demekti belki de. Göremeden ölseler bile.
          
          Ve belki de, bir gün bir çocuk, eğilip o "ot"un ne olduğunu merak eder, eliyle dokunur, adını bilmese de görünmez olduğu dünyadan kısa süreli çıkarırdı onu.
          
          Belki de sorun çiçek açmamaktaydı,
          belki de çiçek açanlara "güzel" denmesindeydi.
          
          Kimin neye güzel dediğini kim belirliyordu zaten? Renkli yapraklar mıydı değerli olan, yoksa yalnızca göze hoş gelenin sevildiği bir dünyada göze batmayan her şey mi çirkin sayılıyordu?
          
          Hiç açmamış bir otun hikâyesini kim anlatır?
          Kimsesiz büyüyen bir filizi kim sever? Belki de bu yüzden bazıları daha ilkbahar gelmeden içten içe kurur.
          
          Çiçek açmak bir ödülse,
          ya hiç şansı olmayanlara ne demeli?
          
          Kim bilir, belki bazıları sadece “ot” olmak için gelmiştir bu dünyaya. Ama asıl soru şu:
          
          Onları ot yapan kendi sıradanlıkları mıydı,
          yoksa biz mi bakmayı hiç öğrenemedik?
          

Ufacık tefecik bir çocuk
          Elimi sıkıca tutar gözlerini kaçırırdın
          Ne ara böyle büyüyebildi
          Zamanında beni koruyacağını söyleyen çocuk
          Ah, bana kılıcını çekme
          Ölmek için fazla erken değil mi?
          Bu dünya ne kadar da acımasız
          
          Yıldızlar altında
          Gözlerinde birer ay gizli
          Gülüşün sanki bir karadelik
          Beni parçalayarak içine çeken
          Beni yavaş yavaş öldürme
          
          Ölmek için fazla erken değil mi?
          Bu dünya fazla acımasız
          
          Bana söz verdi 
          Ayın parıltısı kadar sevecek
          Elimi asla bırakmayacak
          Ama bu gece neden ay yok?
          Hepsi birer yalan mıydı?
          
          Ah.. galiba ölüyorum
          Bu sıcaklık da ne böyle
          Sanırım gözlerinde boğuluyorum
          Sana son kez gülümseyeceğim
          Ölmek için fazla erken değil mi?
          
          Bu dünya her saniye kararırken
          Ben senin en sevdiğin renge boyanıyorum.
          

Karakterlerimi çizmeye çalışıyorum temsili. Ama vazgeçmek üzereyim

K vote

Wattpad mesaj atma özelliğini kaldırmış. Yeni fark ettim-

Selamm karsilikli okuyucu olalim mi??

"Sen yoksun..
          Boşuna yağıyor yağmur
          Birlikte ıslanmayacağız ki..
          Boşuna bu nehir
          Çırpınıp pırpırlanması
          Kıyısında oturup göremeyeceğiz ki..
          Uzar uzar gider
          Boşuna yorulur yollar
          Birlikte yürüyemiyeceğiz ki..
          Özlemlerde ayrılıklar da boşuna
          Öyle uzaklardayız
          Birlikte ağlayamayacağız ki..
          Seviyorum seni boşuna..
          Boşuna yaşıyorum
          Yaşamı Bölüşemiyeceğiz ki.."