Ruhumun göğüs kafesinde bir kelebek gizlemiştim ölü kokusu geliyor bu aralar burnuma,ama ben bir ölü nasıl kokar bilmem ki. Sahi nasıl kokar bir ölü? Halbuki ki ruhu ölmüş bedenlerle dolu bir dünya da yaşıyorum. Ruhumun göğüs kafesi yaralı,omurgası kırıklarla dolu içim yara içim kan revan içim katliam. Zihnim zihinlerle dolu. Aitsizlik.. Hadi bunu konuşalım. Kendini bilmem kaç metrekarelik dünya parçasının hiçbir metrekaresine ait hissetmeyen insanlar ne yapar? Parmak uçlarım hissizleşiyor,beynim uyuşuyor,içimdeki kız çocuğunun cenazesini yıkamam sonra da ona çiçekli bir mezar taşı yaptırmam gerekiyor. Ne çok severdi çiçekli şiirleri.