@moomodeon
Evet artık buraya gimiyorum ve açıkçası nedeni hakkında bir fikrim yok. Bölüm yazmak istiyorum gerçekten, altı tane hikaye taslağım var ama değer mi ki? Hiç bilmiyorum. Önce kendim bu gerçeklikten kurtulmalıyım. Kafamı boşaltmalıyım burada yaşayamadığımı yaşamalıyım. Ondan sonra geri döneceğim, söz veriyorum. Tabi Insane için yazdığım bölümü yayınlamam lazım. Hoş artık okumak isteyen var mıdır bilemiyorum..
insane'e bölüm yazıyorum wuhu
insane de bölüm yazıcam ama sınav var olm bi bitsin ondan sonra. zaren başlayıp bitirmedigim üc dört kitap daha var onları da yazacagim eheheh:)
genel olarak kendimi dünyaya kapattıktan sonra daha iyiyim :) bana yararı olmayan arkadaşlıklarımı bitirmeyi düşünüyorum. çünkü çabalayan tek taraf benim, yalan söylenen taraf benim, kızılan taraf benim, ağlayan taraf benim. fark ettim ki insanlar beni anında hayatından çıkarabilecek kadar sevmiyorlar. ben seni dinlerim diyip derdim olduğunda kendisi hakkında konuşmaya başlayan insanlara ihtiyacım yok benim. konuyu bilmediğim ve yanlış bir şey söylemek istemedigim için ağzımı açmadığımda, kendimi düzgün ifade edemediğimde, hep yanlarında olmama rağmen bir kere olamadım diye bana sürekli kızan, kin tutan ve hayatından çıkarmakla tehdit eden insanlara ihtiyacım yok. zor belki onlardan uzak kalmak çünkü beş altı senemi onlara verdim, ama yavaş yavaş onlardan uzaklaşmaya başladım ve mutluyum. gerçekten mutluyum. (onlardan uzaklaştığımı fark ettiklerinde de azarlanmıştim (: ) umarım gelecekte gerçekten mutlu olurum.
hey!
her gün kendimi daha da kayıp giderken buluyorum. sanki ölüyorum yavaş yavaş ama yapabilecegim bir sey yok. sadece izliyorum. düsünüyorum neyi yanlış yaptıgımı, neyi beceremediğimi, neden brnim başıma geldigini ve bir sürü cevaplanmamıs soruyu. keske gitme cesaretim olsa keske bir anda kesebilsem tüm acıyı. ama yapamıyorum. olmuyor. öylece oturup yavaşça öoeceğim sanırım. diğerleri de ölmemi izleyecek
bunu buraya yazıcam ama kimsenin okuyacagını sanmıyorum. su son sene hep bir seyler oldu. okul, kavgalar, depresyon, anksiyete ve kan... kendi hayatima çeki düzen vermeye basladıkça yanımdakileri kaybettim onlar gidince ben yine dağıldım. kendi çöplügümde benimle birlikte batmasını istemedigim tek kisi kaldı sadece. kollarimı actım önce ona girmesine izin verdim hayatıma. sonra benimle kalmasinı istemedim onu da mahvediyordum çünkü. kendimden nefret ettirmeye çalıstım ama nafileydi. bıraktım sonunda numarayı dürüst oldum. ve o gitti. beni sevmemiş hiç uydurdugum karaktermis onun sevdiği. anlamadım önce sürekli mesaj attım cevap vermeyeceğini bilerek. sonra cevap verebilecegi bir yer buldum. bana ilk mesajı aylar sonra "sen kimsin" oldu. kim oldugumu söyleyince "sonunda"... o an anladım seven tek tarafın ben olduğumu. daha da nefret ettim kendimden. çünkü beni ben oldugum için seven biri yoktu. ben nasıl kendimi sevebilirdim ki? arkadaşlar? arkadaşlarım varsa neden yalnız hissediyorum? ya gerçek arkadaşım olmadıklarındansa? gerçek arkadaşım olsalardı yalnız bırakmazlardı beni en dipteyken. suçlamazlardı artık umursamamakla onları. anlarlardı ne durumda olduğumu. bencil gözükebilir ama artık bencil olup olmadığımı önemsemiyorum. sadece mutlu olmak istiyorum...
no she is not
im back✊
Hi