@moramavikala
bazen kendimi kaybedip,biraz ofkeleniyorum. Ama bundan hiç zevk almadım.Vahşi bir hayvan değilim,neden dişlerimi çıkardığımı bilmiyorum.Bence savunmasız bir gürültü. Onlar her ne kadar korkup,sert olduğunu söylese de,sert olduğumu hissetmiyorum.Aslında sert olmak nasıldır bilmiyorum.Ama sanırım sert olmak beni daha kırılgan yapıyor.Akıskan,hızlı ve esnek olabilseydim,o zaman ele avuca sığmaz ve kırılmazdım gibi geliyor.Yine aynı şey oluyor.Galiba bu zamanlarda oluyor.
insanların kafasını karıştırıyorum.Tutarsiz ve gel git bir dinamiğe sahip olduğumu fark ediyorum.Mutlu kişiliğimin yani sıra hüzünlü bir kişiliğim var.Ne zaman cesur olacağım ya da ne zaman utangaç olacağım belli olmuyor.Bütün ruhumla,her şeyimi ortaya koyarak seviyorum ama bazen kalpsiz hissediyorum.Yani ciddi anlamda bazen taş olabiliyor kalbim.Aynı anda hem düzeliyor gibi hissediyorum hem dağılıyorum.Hem iyilesiyorum hem acı çekiyorum.Kendimden nefret etmek istemiyorum.Sevmenin bir yolunu arıyorum.Ama kendimi sabote ediyorum.Büyümeye adadım kendimi ama küçülüyorum
yalnız olmaya değil de yalnız hissetmeye katlanamıyorum
Uygar ben seni çok sevdim
bazen helvadan putlara tapan sonra acıkınca da onları yiyen kavimler gibi hissediyorum
