ggukmae
dönersen ıslık çal
morcurio
painkilIer
ozledim ya
painkilIer
...
morcurio
gece 10'a doğru aradın. birkaç gün sonra dolunay olacağını, rakı içeceğini ve denize denizkızları için biraz rakı dökeceğini söyledin. kıskandırmanın daha zarif bir yöntemi olamazdı ama beni daha fazla kıskandırma olur mu? dayanamam ben buna. kaskatı kesilir boynuzlarım. içimdeki kuş ölür.
morcurio
"v..." kilisesi'nin çan kulesi, meyhanenin birinde bir bilardo masası ve bilardo oynayan bir subay, bodrum katta bir tütüncü dükkanındaki sigara kokuları, bir birahane, bulaşık suları dökülmüş, her yanı yumurta kabuğu kırıklarıyla dolu, karanlık, pis bir merdiven, bir yerlerden duyulan çan sesleri...
morcurio
bütün bu görüntüler kafasının içinde bir kasırga gibi dönüyor, yerlerini birbirlerine bırakıyorlardı. bunlardan bazıları hatta hoşuna bile gidiyor, onları daha uzun süre canlı tutmaya çalışıyor, ama başaramıyordu: görüntüler parladıkları gibi, çabucak sönüyor, yitiyorlardı. aslında, çok da fazla olmamakla birlikte, içinde onu ezen bir şeyler vardı. bu bazen hoşuna bile gidiyordu. sırtındaki hafif ürpertiler henüz geçmemişti. bu ürpertileri duymaktan da hoşlanıyor gibiydi.
morcurio
keşke o gece göçüp gitseydik, bir yerlerde güvende ve birlikte olurduk hep; elin her zaman tutabileceğim kadar yakınımda dururdu; bilsen yakınlığına nasıl muhtacım, seni tanıdığımdan beri sensiz nasıl terk edilmiş hissediyorum kendimi; inan bana, sana yakın olmak kurduğum tek hayalim, başka hayalim yok.
morcurio
morcurio
akşamlar bir roman gibi biterdi
jezabel kan içinde yatardı
limandan bir gemi giderdi
sen kalkıp ona giderdin
benzin mum gibi giderdin
sabaha kadar kalırdın
hayırsızın biriydi fikrimce
güldü mü cenazeye benzerdi
hele seni kollarına aldı mı
felaketim olurdu ağlardım
morcurio
ne vakit maçka'dan geçsem
limanda hep gemiler olurdu
ağaçlar kuş gibi gülerdi
bir rüzgar aklımı alırdı
sessizce bir cigara yakardın
parmaklarımın ucunu yakardın
kirpiklerini eğerdin bakardın
üşürdüm içim ürperirdi
felaketim olurdu ağlardım
morcurio
gözlerin gözlerime değince
felaketim olurdu ağlardım
beni sevmiyordun bilirdim
bir sevdiğin vardı duyardım
çöp gibi bir oğlan ipince
hayırsızın biriydi fikrimce
ne vakit karşımda görsem
öldüreceğimden korkardım
felaketim olurdu ağlardım
morcurio
sevgili piraye; balık koskoca okyanusun derinliklerini avucunun içi gibi bilse de, bir lokma uğruna, atılan oltaya can feda. bırak benim de avucumun içi gibi bildiğim o koca kalbinde bir hata yapma hakkım olsun. şimdi sen yoksun ağlıyoruz arkadaşlarımla, ağlıyoruz arkadaşlarım bulutlarla. yağmur yağıyor mu oraya bilemeyiz ama, biz ağlıyoruz piraye. bu balık nefes alıp verdiği suyun altında boğuluyor, bu kelebek ölümü dört gözle bekliyor. o balık nerede boğuluyor biliyor musun? önümde ki beyaz sayfalara haykıramayıp yutkunduğum, içime ağlayıp, içimde biriktirdiğim denizin için de boğuluyor. bu kelebek intihara kalkışıyor. bırak bir hata yapma hakkım olsun. yaşadığım denizde can veriyorum. kalemim kan kaybediyor, kalemim ağlıyor piraye...
morcurio
delibal'ın fazlası zehir.
morcurio
bir insanın kendini bundan daha fazla salıverebileceği düşünülemezdi. ama bugünlerde içinde bulunduğu ruhsal koşullarda raskolnikov'un bütün bunlar hoşuna bile gidiyordu. kabuğuna çekilmiş bir kaplumbağa gibi yaşıyordu; herkesle her tür ilişkisini kesmişti. hatta kendisine hizmetle görevli hizmetçi kız bile arada bir kapıdan başını uzattı mı, dehşetli bir öfke ve tiksinti duyuyordu. tüm varlığıyla bir tek noktaya yoğunlaşmış kimi saplantılılarda görülen bir durumdur bu.