@morgalfabesi
bir kapı açılsın istiyorsun
kapı açılmıyor, açılmayacak.
sonra biri çıkıyor kapıdan, eşikte durup
seni içeri alamadığı için özür diliyor.
neye sığınmalı insan şimdi,
neye sarılmalı teselli diye?
kendi yüreği dururken başka yürekte mi bulunmalı illa teselli?
sarılmak istediğinde başkası mı olmalı yanında?
insan kendine sarılamaz mı?
ben beceremiyorum bu yaşama işini bu çamura bulanarak
Kendimi bir nokta kadar işe yaramaz hissediyorum.
nejdet bugün öldü
güneşin verdiğini gecenin aldığı gözler, mutluluğun kötü denklemi, bir eşitlik çağrısı, acılaşmış sevginin kol gezdiği evlerden arınma imkanı. sokak korkusu değil, sokak bilgisi. yani insan olmanın elifi, kirli harfleri.
geçtiğimiz altı ayda çok şey oldu, herkes koşarken ben bağdaş kurmayı öğrendim, demlendim.
tüm hislerimi içimde öldürdüm
çoğu zaman sadece rüzgarda savrulan ve nereye varacağını allah'ın belirlediği bir yaprak olmak isterdim
nietzsche ağladığında
sonra sen söyledin
unutulma hakkı diye bir şey var dedim anne. hatırladığım her şey beni unutsun istiyorum. gittiğim her yer. olduğum herkes. yürümekten ve beklemekten bıktım, geri geri koşmak diye bir şey olmalı, geri geri koşacağımız o yeri bulalım anne.
