morppheouss

Onu unutacağım dedikten beş dakika sonra,onunla ilgili hayaller kuracak kadar aptal,küçük bir kızdım ben...

İnsanlar çok aptal biliyor musunuz. Bile bile, acı çekeceklerini bildikleri halde karşılıksız severler. Bu bir nevi kendini kızgın bir yanardağın lavları içine atmak gibidir. İntihardır. Sonra da hayal kırıklığına uğrayıp, tıpkı bir çocuk gibi ağlayacak kadar acizdirler. Halbuki unuttukları bir şey vardır. Bunları kendilerine yapan yine onlardır. Yani anlayacağınız en büyük düşmanımız yine kendimiziz.

Kanıma karışan kötülüğü,her zerresine kadar insanlara akıtmak istiyordum. Zihnime değen kanlı eller bütün algılarımı kapatmış.beni tek bir noktaya sabitlemişti. Ya kurallara uyup boynuma dolanan ellere izin verecektim ya da kuralları kırıp göğe yükselecektim. Zihnimi kana bulayan eller, şimdi de bir mum gibi tüm tenimi yakıp yavaş yavaş ruhuma karışıyordu. Neden izin veriyordum? Neden bir parçamı daha dinlemeden en derinlerde, ruhumdaki sol boşluğa gömüyordum?

Belirsizlik kanımdaki damarlar gibi kök salmıştı ruhumun her zerresine. Bilinmezliğin ortasındayım. Ölmek istiyordum ama bir yandanda cesaretim yoktu. Ruhsal acıyı alışıktım ama fiziksel acıyla baş etmeyi öğrenememiştim.
                       
           ( Part 1)