İşime gelmediğinde üşenir, canım istediğindeyse asrın işsizlik ödülünü alacak performansı sergilerim.Kendime "pencere önü çiçeği" diyebilirim. Fakat bundan rahatsız da değilim çünkü şuan istediğimi yapabiiliyor ve kaybetmekten korkmuyorsam bunu yalnızlığıma borçluyum. Demem o ki; Yalnızlık, özgürlüktür... (ya da ben bütün bunları filofobim yüzünden söylüyorum)
Hiçbir şeyi de kafaya takmayacaksın öyle. Bu yazı bitmeden de ölebiliriz mesela. Anı yaşamalı... Bazı şeyleri yitirmeden anlamalı...