ruhe.

yıllarca koşuyor da varamıyor gibiyim.

en sevdiğim çiçeği fazla su vererek öldürdüm ben.

You wouldn't last an hour in the asylum where they raised me

bilirsin ki herkes gitmeleriyle meşhurdur, bak işte yeniden baş başayız. ben yeniden yazıyorum; yorgunluklarımı yazıyorum, yarınsızlığı yazıyorum, kaybolan çılgın neşemizi, geç gelen farkındalığın acısını, pişmanlıklarımı yazıyorum; elimden başka bir iş gelmez bunu en iyi sen biliyorsun. orada kimse olmasa bile, orada olmasan bile kelimelerimle sana el uzatıyorum ve biliyorum, bazen bir şeyleri mahvetmenin en kestirme yolu tüm gücünle o şeye sarılmaktır.

https://open.spotify.com/intl-tr/track/7LN2CCgK29n5iv3v37jaab?si=c0bb8a0d0cf34efb

dize yatmalı ve saç okşamalı bir uykuya çok ihtiyacım var.

hiçbir şey bilmemek, hiçbir şey öğrenmemek, hiçbir şey istememek, hiçbir şey duymamak, yalnız uyumak, uyumak hep, tek dileğim bu. 

bir şeyler yapıyorum, yürüyorum, konuşuyorum, yemek yiyorum yani her zaman yaptığım işleri sürdürüyorum ama nasıl anlatsam, bir boşluk duygusu içinde. sanki içimde derin bir hiçlik var.

Bir umut vardı içimde, kaybettim yirmilerimde

pes etmek değil benimki. kabullenmek. değiştirmeyeceğim şeyler varmış. gücümün yetmeyeceği olaylar, mutsuz olsam da elimden bir şeylerin gelmeyeceği durumlar varmış. büyümek de denebilir buna belki olgunlaşmak da ama hissizleşmek bunun adı. herkese, her şeye. en çokta kendime.