◇   Buz mavisi bir soğukluk kaplıyor yüreğimi. 'Buzun mavisi mi olurmuş! O, gökyüzünden çalıyor rengini...' diyor yüreğimin felsefik yanı. Susturuyorum. Zira, üşürken insanın ilikleri, evren metafizik bir hal alıyor. Yaşam kaygısı sarıyor hücrelerimi. Delicesine oksijen tüketme telaşına kapılıyor organlarım. Algılarım siyahlaşıyor. Üşüyorum. Soğukluk kendi özümde... Soğukluk, sorgusuz bir soğukluğu kabullenme haysiyetsizliğine kapılma realitesinden. 
        
◆ Rüzgar dokunurdu yanaklarıma, başka bir şey değil. ◆