yazar-sama

Ya ig istek atıyorum kabul etmiyorsun

lütfen ama lütfen davetsiz misafire 2. Sezon yap Allah için hayatımda okuduğum en iyi kitap yalvarırım sana 

kitabımı okuyan birisi için söylüyorum
          daha fazla bölüm atmayabilirim çünkü yazarlığı bırakma raddesindeyim, öylesine aklıma esen kitaplar yazacağım. diğer kitapları da silebilirim (bitirmediklerimi) 

Senpai Eylül geldii 
          (BFY bölüm at sıkılınca YJ izlemekten bıktım amk)

Küçük bir çocuk, ölmüştü bir gün,
          Ama nedensizce yaşıyordu bedeni.
          Anlamıştım o gün: ruhlar ölse bile,
          Bedenlerin halen yaşadığını.
          
          (cocuk yazar-sama'nin isimsiz siiri)

Pp değişmiş bebeğim

Bir insan başka bir insanın yapmadığı bir şeye kızmaz, kırılmaz. Bir insan, başka bir insanın onu umutlandırmasına rağmen bir şey yapmamasına kızar ve kırılır, biliyor muydunuz?
          
          Aradaki fark incedir.
          "Beni öldüren soğuk değildi komutanım, sizin geceleyin bana verdiğiniz umuttu beni öldüren."

"seni kaybetmek istemiyorum." Dedi Izuku. Belki de içindekilerle atacaktı son adımını. Her şeyi sandığı hiçbir şeyi vardı kalbinde Bakugou Katsuki isminde. Zar zor dengede durabildiği seyrek bilinci ile birlikte kalbinde saklı tutamadığı duygulara yenik düşmek üzereydi son adımında Izuku, derin nefesler alamayacak kadar panik ama bir o kadar da huzurlu idi. Havaya doğru sağ adımını uzattığında kulaklarında tanıdık bir kalın ses yankılandı: "Deku, dur!". Durmak da ne demekti? "Her zaman istediğin bu değil miydi, Kacchan?" Hayır, değildi... Hiçbir zaman da olmadı diye haykırmak istedi Katsuki. Nefesi boğazına takıldı, sözler ağızdan çıkamadı ve gözleri önünde elleri arasına alamadığı çocukluk arkadaşı boşluğa adımını attığı sırada kahraman olma yolunda ilerlemek istediği geleceği hakkında şüphe bile edemez oldu.
          
          Ayakta bile duramazken beyninde oluşan yoğun uğultu sebebiyle Katsuki bir şey dese bile duyamazdı Izuku, o güçsüzdü ve bunu artık tüm hücrelerinde hissediyordu. O kadar güçsüzdü ki şu anda çatıdan atlayacaktı ve o kadar iğrençti ki kimse onu kurtarmaya gelmeyecekti. Evet, tüm olan buydu. Yemyeşil gözleri bir daha aynı bakamazdı gaddar dünyaya, nasıl bakardı ki? Acımaz mıydı içi her nefes alışında, sahte kalabalıkların arasında kaybolup gitmez miydi? Korkmaz mıydı tüm bu korkunç zihniyetlerin arasında yalnız ruh? Izuku...
          
          Atladı.
          
          Ne onun arkasından bağıran her şeyini duyabildi ne kendisini affedebildi ne de onu bu hâle getiren dünyada dayanmaya katlanabildi. Son nefesini gözleri kapalı, düşmenin verdiği huzur ile vermek istedi. Uçuşan saçlarını hissetti, bedenine yapışan kıyafetleri ve de beyninde oluşan tüm uğultuların suspus olmasını.
          
          Ölüm bu sefer kurtuluştu.
          
          "Hani korkaktın?..." İlk kez kalbinde böyle bir acı vardı, kesince delip geçen bir mızrak misali veyahut ölüm.
          
          "Lanet bir korkağım ama sen ölümden de korkunçsun, Katsuki." 
          
          (Dengesiz bir yazarın neler yapabileceğini tahmin bile edemezsiniz, sizi küçük okurlar.)

Ayıpsınız yazar yb atiyor elinden geldigince, kimseler de yok kelimelerimi goren...
          
          Yazar notlarini birakmakta hakliymisim
          Sanirim degerlim diyemeyecek kadar bencilim
          Okuyun diyecek kadar sevemiyorum kimseyi
          Hâlâ hikayelere devam edecek kadar acizim.
          

Mha'nın finalini okudum da..
          Bir şeyler daha iyi olabilirdi...
          Aizawa'nın Izuku'ya söylediği gibi
          "Yalnız hissetmiyor musun?".