Eu sou louco ...
Önceden ben,çok yazardım,her daraldığımda,her canım bir şeye sıkıldığında.Kalemle defter benim sırdaşım olurdu,öyle ahım şahım bir yazıyla dökemezdim belki ama okunduğunda beni anlatırdı o yazılar...
Sonra bir şey oldu,kendime o kadar döndüm ki,içime o kadar attım ki her şeyi artık kağıt ve kalemden bile saklanmaya başladım.Ne olduğu hakkında bazı tahminlerim olsa da artık vazgeçtim.Ben bunların adamı değilim.Ne sevginin ne merhametin ne kinin ne de düşmanlığın.Artık bunlar bile bana boş geliyor.Kelimeler,heceler hepsi birbirini kovalayan saçma sapan dizeler...Gereksizler,ben de öyleyim...Fazlasıyla gereksizim,işsizim,yalnızım ve faydasızım.
Faydalı olmaya çalıştığım ne varsa hepsini soldurdum,kendime verebileceğim en büyük zararları verdim ve artık ben yaşamaktan dahi vazgeçtim.Kendimden ve bana ait olan ya da olmayan her şeyden vazgeçtim.Hayatımdaki hiçbir şey benim için vazgeçilemez bir yerde değil...Hiçbir şeyin o denli bir önemi yok.
Sadece inancım ve buna dair çizgiler.Bunun dışında beni etkileyebilecek,üzecek,mutlu edecek ya da heyecanlandıracak tek bir muhabbet yok.Sadece rolden ibaretim.Her şeyim sahte,ben sahteyim!Yokum çünkü gördüğünüz bedende ben yokum.O ben değilim ya da olmak istediğim kişi değil.Ben kim olmak istediğimi de bilmiyorum ya zaten.
Olmaz ki be,hani olmaz ya...Bir kere tuttuğu dal sağlam çıkmaz mı bi insanın.Bir kere sadece,fazla değil.Çok şey istemiyorum bu hayattan...Sadece benim gibi tek bir insan.Bana benzeyen,baktığımda kendimi gördüğüm...Tertemiz,saf,ne kadar yanlışı olsa da farkında ve pişman birini sadece birini istiyorum.O olsa var ya yanımda dünyaları fethederim biliyorum.Ama yok işte yok ve ben onu asla bulamayacağım.Bu zamanda kalmadı ya da ben kaybettim bi şekilde bir yerlerde.Bunu da bilmiyorum,sadece acı çekiyorum ve buna eminim.Kendimi susturmak için elimden geleni yapıyorum ama olmuyor işte...Bir yerlerde hep böyle patlak veriyor...