@mryzeynepp
kalbımde bır tas vardı sankı, nefes aldıkça agrıyordu. Yara aldıkça anlıyordum bu ağrının nedenini. Her şeyın sorumlusu bendim. Mutlu olmayı mı hak etmiyordum yoksa kaderimmi böyleydi? Tek dileğim var artık, gitmek.
Çocukken asla düşünmezdim,
yaşamak ne kadar da zormuş.
Geleceğe dair korkularım, kendi içimde yaptığım sorgularım
Kimse duymasın isterdim, eğer bir gün ağlamayı başarsaydım
Bazan oturduğum yerde
Kendikendime dalıp giderim,
Bulanık geçmişimle.
Genişleyen halkalar çizerim,
Bir düşün uyanık imgesine.
Gölünüze taş düşerim.
Sizse hep konuşursunuz
Sığınıp kof sözlere,
Kaçarak kendinizden
Uğuldayan hüznünüzle.
Telâşla geceyi bulursunuz.
Bir yere ait misiniz? Eğer öyle ise cok şanslısınız. Çünkü bir yere ya da bir şeye ait olamamak çok can sıkıcı. Düşünsenize kendi evinizde kendinizi o eve ait hissedemiyorsunuz. Sanki... Sanki hiçbirşey ya da herşey bir hiçmis gibi geliyor size.
Her gün üstüme doğan güneş
Kararacak bir gün elbet
Geçmiş
Kınından çekilmiş kılıç gibi
Keskinleşecek
Yaşadıklarım artık anı değil
Kâbus olacak
Yüzüme bakıp aldanma
Gülerken içim kan revan içinde
Dağlar, deniz dalga gelir üzerime
Geleceğim geçmişimden aydınlık değil
Daldığım derinden martılar çıkardı beni
Ne geç kalmışım meğer öğrenmekte
Ayrılıkların ardı sıra gelirmiş yalnızlıklar
Ölmek daha güzel böyle yaşamaktansa
Bir idam yaftası gibi asacağım boynuma
Ne cennet, cehennem ne de Araf
Hiç biri umurumda değil
Karar verdim ya bir kere, öleceğim
Çürüyüp gitmektense batık gemiler gibi
Dinozor fosilleriyle sırdaş olacağım
Umutsuz, isyankâr biri
Bu adam ben değil miyim?
Benim ellerim değil miydi?
Göklere yumruk sallayan
Benim değil miydi duaya açılan avuçlar
Ve işte o gün, bu gün
Mor dağların ardında kaldı
Doğmuyor güneş!
Çocukluğumun beyaz kâğıttan kayıkları
Geçiyor süzüle, süzüle önümden
Hayat çok mu uzundu yoksa yaşamayı bilene mi kısa gelirdi?
Bunun cevabını ne yazıkki hicbir zaman alamayacağım. Hayat bana göre değersiz bir kavramdı. Acı ile yaşayıp son nefesini bir hiç uğruna verirdin. Bu yüzden hayattan bir beklentim yok.
Geleceğim hakkinda bir fikrim yok. Hayat ben her defasında ayağa kalktıkça seve seve bir daha tekmeleyip beni yere savunuyordu. Ben bundan biktim. Ayağa kalkacak gücü kendime bulamamaktan, ayağa kalktikcada tekrardan yere düşmekten bıktım.
İçim, koca gökyüzünü derinden bir huzune bogucak kadar karardı. Bu hüzün yaşım ilerledikçe, anlamaya başladıkça daha da kuvvetlendi. Bu, bu işin sonunu göremiyorum artık. Bana ne olacagini,hayatımın nereye kaydığını,annemi,babamı,ailemi,sevmedigim ama bir o kadar da merak ettiğim kişileri...
İnancımı kaybetmeye başladım hayattan umudu kestikçe. sanki benle dalga geçercesine oynuyordu hayat . Bu oyun beni yormaya başladı. Gücümün nereye kadar varacagindan emin değilim. Bu, bu tarifi verilemez kaygının beni yok edeceğinden endişeleniyorum. Her gece başımı yastığa koydugumda sonumun ne olacağından, nasıl böyle kötü bir insana dünüştüğümü sorguluyorum.
Insanlardan nefret ediyorum, başta kendim olmak üzere. İçten pazarlıklı, ikiyüzlü , yalancı, ve daha nicesi dolu etrafimda. Nasıl başa cikacagimi bilemiyorum. Bilmiyorum çünkü bana kimse öğretmedi. Gerçi hayatın bu kadar boktan bir yer olduğunu da yeni öğrendim diyebilirim.
Özledim... Hemde cok fazla. Şimdi burda olsan ve saçlarımı okşasan. Bana sukuşu'm desen, olmaz mı?
Ya seni yerim yaaaa benim kitabımı okuma listesine eklemişsin
