m. han

Oha bende antalyadayım

ATAM GELIOM BEKLE

hicbi seye yetisemiom benim gunum niye 1 saat

bu kiz akdenizden bikti ankaraya gidiyor

blup blup blub

ya bu hal ne

kizlar ve substack bagimliliklari

Senin avuçlarında yıldızlar var Azizim.
          Şimdi bunu durup dururken niye mi söyledim? Bilmem. Boğaz'ın şu kenarında oturmuş, vapurun pervanesinden çıkan o tuhaf, su sesiyle karışık uğultuyu dinliyordum. Güneş, bildiğin o çirkin apartmanların tepesinden yavaş yavaş çekiliyor. Hava, o her zamanki Akdeniz hüznüyle doluyor yine. Hani şu, "bir şeyler eksik, ama ne?" dedirten cinsten. Oysa, seni düşününce... Hani o yıldızlar meselesi var ya. Evet, tam olarak öyle. Senin varlığın, bu koca şehrin dumanına, kalabalığına, o bitmek bilmeyen telaşına rağmen, insana nefes aldırıyor. Sanki sen, her anı dolu dolu, ıskalanmamış bir hayatın kokusunu taşıyorsun. Balıkçı teknesindeki o yosun kokusu gibi, fırından yeni çıkmış ekmek sıcaklığı gibi bir şey bu. Gerçek.
          Bak, ben de ne yapıyorum burada? İnsanlara bakıyorum. Biri aceleyle vapura yetişmeye çalışıyor, elinde kocaman bir çanta. Diğeri denize ekmek atıyor, güya martılara. Hepsi bir koşuşturma, hepsi bir dert içinde. Yaşamak, galiba biraz da bu anlamsız dertlerin arasında, senin gibi birinin elinde yıldızlar olduğunu bilmekle geçiyor. Ne bileyim, belki de mevsimden. Sonbahar bu havayı getiriyor işte insana. İçin burkuluyor, bir demlik çay koyup uzun uzun denize bakmak istiyorsun. Sen olsan şimdi yanımda, iki çift laf ederdik, dertleşirdik. Daha doğrusu, konuşmazdık bile. Sessizliği paylaşırdık. Zaten asıl sohbetler hep o sessizliklerde olmuyor mu? Neyse. Benim de sana yazasım geldi işte. Hiçbir sebebi yoktu, öyle oturdum yazdım. Hayat kısa, avuçlarındaki yıldızları sıkı tut. O yıldızlar, avucunun içinde kıyamete kadar pırıldasın. Nitekim, benim sana anlatacak bir sürü ıskalanmış hikâyem var.
          

Japanese messy vlog cekmeliydim ama essssswk gibi ders calisiorum i dont think im made for this life

bulpbulp