Karanlığa  doğru bir adım daha attım. İçimdeki çığlıkları susuturmaya çalışıyordum. Yazmaya başladım. İçimdeki çığlıkları susturmak mümkün olmadı. Birer fısıltıya dönüştüler. Tüm acılarımı tek tek kulağıma fısıldadılar yavaşça. Karanlıktan da korkmuyordum artık. Yazdığım her cümlede gözlerim biraz daha alıştı karanlığa. İlerlemeye devam ettim. Yazmaya devam ettim. Sanki yazmayı bıraksam tüm o karanlıklar beni boğacak ve kalbimdeki çığlıklar geri dönecekti. Yazmaya devam ettim, her cümlemde küçük bir umut ışığı daha eklendi karanlğıma. Kalemimi sıkıca tutuyordum. Elimden kayıp gittiğinde tüm küçük umut ışıkları onunla beraber sönecek ve üzerime çökmek üzere hazır bekleyen karanlığım beni tekrar bulacaktı. Kaçabildiğim kadar kaçtım o karanlıktan. Karanlığın ta kendisi olduğumu umursamadan kaçtım. Tek kaçış yolum yazmaktı.
 Yazdım.