Muhammet

İpe düğüm atarken tüm bunlar aklından geçer, karanlığın karadeliği seni çoktan yutmaya başlamıştır. Düğümleri engelleyemezsin, dolanır dururlar. Ayakların, senden habersiz yukarı iskemleye adım atar, kızarsın ama engel olamazsın. Tek adım kalmıştır tümlerin sonuna, o tek adımı atmak istemediğini sanırsın...
          
          Karanlık kaybolur, azmış sular sakinleşir sanırsın ancak ölümden ötesini göremez ve karanlığın kaybolacağını sanırsın (!)

Uykusuz bir gecenin melankolik ve soğuk bir sabahına doğru akmaya başladı zaman... 
          
          Getireceklerini biliyorum: Yine Depresif fikirler yine acı, kızgınlık ve hepsinin ortak kümesi; mutsuzluk.
          
          Bu kümeden kurtulmanın tek bir yolu bile yok mu ?
          (...)
          
          “Kahrolsun Ben ve Yine Ben Part-2”
          “Katil ve Suçlu | vaka-2”
          “Akmayan bilincin akışı”
          
          Yakında paylaşacağım hikayelerim bunlar.