@mukassi-
Ne ölüm, ne de hayat! Hiçbiri kovalamıyor beni rüyalarımda. Hiçbirinin eli bana değmiyor. Çünkü ellerim ceplerimde hiç olmadıkları kadar. Varlığıma nedensizlikten delirdim ben. Hiçbir nedeni kendime yakıştıramadığımdan. Hepsini giyindim. Hiçbiri olmadı. Hepsi dar geldi. İnansaydım herhangi birine, uğruna gerekirse dünyayı kan gölüne çevirirdim. Okyanuslar kırmızı olurdu. Pıhtılaşmış kanlardan siyah dağlar yükselirdi. Ama inanamadım. Bir türlü inanamadım... Bütün hayat bir illüzyon.
çekip al bu bitmişliği üstümden
mavi bir gökyüzümüz olsun, kanatlarımız
dokunarak uçalım.
bu benim bir parçam artık. gömülmemiş ruhun yarım hayatı.
take me to the lakes where all the poets went to die.
ıstıraplar içinde ve hayal kırıklıklarının altında ezilmişken bile, kendi kabuğuna çekildiğinde sanki etrafı bir haleyle çevrelenmiş semavi bir ruha benzer; o çemberin içinde ne keder, ne de budalaca girişimler bulunur.
"birbirlerine böyle seslenirlerdi; seina la ton, ilk günahım, ilk kesiğim, ilk serpilişim..."
"mezarımın önünde mendilini düşürsen, kalkıp verirmişim gibi. öldüğümü unuturum. öyle bir dalgınım, öyle bir aşığım sana."
"Sonra iyi tarafı öldü, Akhilleus ondan sonra iyice zorluk çıkarır oldu."
"İyi tarafı neydi?"
"Sevgilisi Patroklos. Patroklos ölünce Akhilleus delirdi, zaten yarı deliydi."
"toprağa eğildim, yüzünün neresine geldiğini bilmediğimden yüzünü örten her bir tarafa ağlaya ağlaya buseler kondurdum."