munzeviu
i'm sorry sweetie please don't go
i always knew that you would know
munzeviu
munzeviu
cook uykum var wanna sleep forever
munzeviu
HERKESIN YENI YILINI KUTLUYORUM RESMEN 4. SENEME GELDIM BU HESAPTA COOL AF
munzeviu
ailem olmasaydı halatı dolayıp süzülmek, buraları terk etmek çok kolay olurdu.
cidden çok yorgunum, ama ailemin nasıl etkileneceğini düşünmeden edemiyorum.
onlar da istediğim şeyin ne olduğunu biliyordur artık; yine de bilmek hazır olabileceğin anlamına gelmiyor.
sadece üzülseler o kadar da umursamam doğrusu, bunun sağlıklarına vurması asıl korktuğum şey.
arkadaşlar, akrabalar,, hiçbirinin tepkileri umurumda değil. tek istediğim şey ailemin huzurunu kaçırmadan buralardan gitmek.
munzeviu
keske watty'e devam eden kısılerı bulmanın yolu olsa
munzeviu
AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA
munzeviu
her wuxia dizaynı yaptığımda hissettiğim tek şey kıskançlık oluyor.
diyorum, böyle hissedeceğime türk dizaynı yapayım.
araştırdıkça araştırıyorum; hunlardan başla mitolojisine kadar okuyorum. ama ben tarihten anlamam, öyle övündüğüm kadar yaratıcı biri de değilim; kısaca her denediğimde elime yüzüme bulaştırırım.
fakat bu sadece bir dizayn değil, ben de kandan türküm.
ama işte gerçekten türk müyüm? bir tane bile olsa, kültürümüze ait bir özellik bende bulunuyor mu?
arkadaşım memleketinden bahseder, bir kelimeyi, bir yemeği anlamam. kendi memleketim söz konusu olur, ismi dışında bir şey bilmem.
kırşehir ne? nevşehir ne? doğup büyüdüğüm ankara ne? kendi anne babamın hikayesini bile bilmem.
tek bildiğim şey babaannemin hayatı; ne zaman bir akrabaya bahsetsem "yine onu mu anlatmaya başladı" "bi bitmedi şu gençliği" der, ama benim için değerli. sahip olduğum tek şey, tutunabileceğim tek kültür o.
diyorum doğuştan bozuğum, olması gereken buymuş.
munzeviu
alakasız//
ilkokul zamanlarım,, parkta ablam ve babaannemle çekindiğim bir fotoğraf vardı. çok iyi hatırlıyorum, ama ne facebook ne de twitterda bulabiliyorum.
amcamın kamerasında çekinmiş olmalıyız,, eğer durum buysa o fotoğraf da çoktan silinmiştir.
her düşündüğümde hüzünleniyorum,, çocukken ablamla babaannemde kalmak hep komfor verirdi. o anlara geri dönemeyecek olsak bile fiziksel bir hatırası kalsın isterdim.
munzeviu
ebeveynlerimi suçluyorum.
sonuçta böyle olmamın asıl nedeni onlar; hep komşular ne kadar soğuk diye eleştirirler ama asla kendileri bağ kurmazlar.
anneannem ve babaannemin neden olduğu o iki mahalle ilişkisi dışında ben bu tarz bir yakınlığa sahip olamadım.
zaten altı yaşıma kadar beni evden çıkartmadılar.
sabah akşam bir odada, oyuncaklarım ve hayali arkadaşlarımla oynardım. annemin odama adım attığı anılara bile sahip değilim.
hep izole edildim, insan ilişkilerini kimse öğretmedi.
okuldan sonra öğretmenini ziyater etmek, komşularla yakın olmak, ebeveynlerinin gençliğini bilmek,, bunların hepsi çocukken çok tuhaf gelirdi. şimdi sadece onca fırsatı heba etmişim diye kendimden utanıyorum.
belki annemgil daha farklı olsaydı hala o öğretmenimden haberdar olabilirdim.
ülkesinden bu kadar uzakta yetişmiş biri, bu kültüre "benim kültürüm" nasıl der?
kanımdan bir yetişkinin bunu bana öğretmesine ihtiyacım var, eğer onlar öğretmeyecekse kültürümün olup olmamasının bir anlamı yok ki. her okuduğum kitap, izlediğim belgeseller, eski aksesuarlar,, bir cosplay'e hazırlanıyormuşum gibi hissettiriyor.
sonradan edindiğim bilgilerle herkesi kandırabilirim, ama ben ne halt olduğumu biliyorum. o da hiçbir yere ait olmayan, bir kimse olduğum.
munzeviu
revue starlight re-live 30 eylül'de siliniyormuş ve bir daha giriş yapamayacakmışız
cok acı verıcı o kızlar benım emotıonal support'tu
Bİ DE TAM DA YENİ MEIFAN'IN PELUŞLARINI TOPLAMIŞTIM ÇIDLIRICAM
munzeviu
hala aktif olan kişilerin duyuruları renklensin diye [pray]
Rookie_Reader56
Kurgu yazma yeteneğimi kaybetmişim
