Anne beni neden sevmediler,yaralamak için hiç yanaşmadım onlara, 
kıyamadığım için, üzüntülerimi içime atıp durdum. 
İçimde yaralar büyütüyorum anne. 
Çok canım acıyor, ama söyleyemi yorum kimseye 
sana bile.
 Anne beni neden sevmediler, ben hiç yarım bırakmak için tutmadım kimsenin elinden, 
tamamlanmaktı niyetim, yalnızca birine ait olmaktı. 
Ait olmak istediğim başkasına sahip olurken gülümseyemem anne.  
Sana bile gülümseyemem. 
İçimdeki kırıkları saklamaktan yoruldum. 
Anne izin ver biraz dinleneyim göğsünde, parmaklarınla okşa her saç telimi, 
üzüntüden saçlarımın döküldüğünü biliyorum anne. 
Ne olur, öp saçlarımdan. 
Anne beni neden bıraktıkları çukurdan çıkarmıyorlar, elimi uzatıyorum, günlerce, haftalarca, bekliyorum gelip ellerimden tutup kurtarsınlar diye, kurtarmasını beklediklerim, başkalarıyla mutluluğunu yüzüme vurup duruyorlar. 
Anne beni öldürüyorlar. Ölmek yalnızca toprağa gömülmek mi anne? Benimle gülümsemeyi öğren, bana göz yaşları bırakınca, ben her gün öldüğümü hissediyorum anne...