V-34

Ben Sultan Fatihim, önündeyim İstanbul'un. Yakarım bu şehri yüzünde bir tebessüm için. Yoksa gül yüzünü güldürmeyen sultanlığı istemem, İstanbul'u istemem.

Senin için aşkla titreyen bir kalbi üzdüğünde, aşk sana bir daha yâr olmaz. Yara olur.

senin gözlerin miydi
          benim için
          kusursuz yaratılıp
          aşık olunmak için
          vâr olan?

yarı yolda veya uçurumun kenarında kaldım. büründüğüm kimlik, o cüzdanıma ve aklıma kazıdığım soru üzerine tercihlerimi belirliyor. yorgun argın düştüğüm bugünlerde ruhum sancılanıyor. geçmedi fakat alıştım. sadece artık sesleri susturmak yerine kelimelerle canlandırıyorum. 

Gülüşünde Turan var, ay yıldız gözlü yârim.

Annem bir ara şey demişti; "Seni bu evde ruh gibi dolaştıran her neyse terket onu." Annemin terk et dediğini senelerce göğsümde taşımaya and içmişliğim vardı.

https://youtu.be/VjeRK1TBp6w

O kadar hiç, o kadar boş, manasız, öyle haksız yere senden uzağım ki.

Kanlar, hasetler gördüm. Ne cesetler gömdüm, sana söylemedim.

Durma devam et, yak, yık, yok et, beni kendine daha fazla hayran bırak; kaçma, direnmeye devam edelim, yönetelim her şeyi ve benimle kal, sensiz bu savaşın artık tadı olmaz.