Herkes beni özgüvenli , egoist, kendini seven bir insan, temas etmekten nefret eden birisi olarak biliyor ama aslında işler bu kadar basit değil ben her zaman kendimi savunmam gerektiği gerçeğiyle büyüdüm, annem dışa karşı çok pasif , babam dışa karşı pasif bize karşı taş fırın erkeği oluyordu. Birisiyle kavga edince asla seni babama söyleyeceğim seni anneme şikayet edeceğim gibi bir şey diyemedim demek isterdim oysaki , arkamda annem var benim bana bir şey yapamazsınız demek isterdim ama işler öyle değildi birisiyle kavga etsem onun annesi babası çocuğunu bana karşı savunurdu ve hayret ederdim , anneler böyle olaylara karışa biliyorlar mı ? diye . Benim annem gelir beni alır bazende o ortamdaki yaşıtlarımı umursamaz rencide ederek beni oradan çıkartırdı ve karşı tarafın annesi ne derse ona inanırdı eve gelince benden olayı dinler ve karşı tarafın annesine söylenirdi ama öbür gün yine aynı kişiyle kavga can ciğer olurdu ve sanki dün hiçbir şey olmamış gibi davranırdı . Anlayacağınız annem kimseye karşı beni savunmazdı . Babam için bir şey demeye gerek yok zaten . Anlayacağınız çocukluğumda kimse beni savunmazdı ben kendimi yetiştirdim ezildim , ağladım , düştüm ama sonuç olarak hâlâ gelişmekte olan bana dönüştüm daha diyecek çok şey var ama kelimeleri demeye dayanamıyorum . Şuan kendimi öven bir insanım herkese karşı bu en nefret ettiğim özelliğim ve bunu ailem bana verdi teşekkürler canım ailem