ㅤ

Kırmızı bir kuştur soluğun
          Kumral göklerinde saçlarının
          Seni kucağıma alıyorum
          Tarifsiz uzuyor bacakların

Ne güzel, ne güzel Milena, ne güzel. Hiçbir şey mektubundan yükselen huzur güven, berraklık kadar güzel olamaz.

Bir çiçeği koparmadan koklamayı bilmiyorsunuz bayım.
          Bir kadınla sevişmeden sevmeyi,
          Dövüşmeden barışmayı.
          Siz insan olmayı hiç denemediniz bayım?
          Ne güneşin küfür yemediği kaldı sizden ne yağmurun.
          Çamurun içinden çıktık diyorsunuz ya hani,
          Siz o çamuru bile kirlettiniz bayım.
          Sanıyorsunuz ki dünya sizin etrafınızda dönüyor,
          Ama sadece sanıyorsunuz bayım.
          Yaşıyorsunuz ama yaşattığınız kaç umut kaldı elinizde.
          Dilinizde hep aynı pelesenk olmuş kelimeler.
          Kaç kitap okudunuz bayım?
          Kaç güzel cümle çıkar ağzınızdan?
          Kaç defa anlamaya çalıştınız kendinizi?
          Yüzünüzü mosmor eden koca bir yalnızlığınız var,
          Ama göremiyorsunuz.
          Burnunuzun ucundayken doğru olan,
          Siz kolayına kaçıyorsunuz.
          Yanılıyorsunuz bayım çok yanılıyorsunuz.
          Yok saydığınız her şey sizi çoktan unuttu.
          Kim bilir kaç saksıyı kırdınız?
          Kaç çiçeği kuruttunuz?
          Siz papatyaların sadece yapraklarını koparmayı sevdiniz bayım.
          Dinlemeden konuşmayı, anlamadan anlatmayı,
          Sevmeden sevilmeyi istediniz hep,
          Bilmiyorsunuz bayım,
          Ben acıdan şiirler yazıyorum.
          Kandan duvarlar örüyorum beynime,
          Sırf duymamak için o kibrinizi,
          Kalbimde çocuklar büyütüyorum, evimde çiçekler.
          Ben sizin sevmediğiniz her şeyi seviyorum bayım.
          Sokakta tekmelediğiniz köpekleri,
          Nankör ilan edip küfrettiğiniz kedileri,
          Ayaklarınızla ezdiğiniz karıncaları,
          Yağmuru, 
          Güneşi,
          Kadınları,
          Sizin o hor gördüğünüz herkesi,
          Her şeyi seviyorum.
          Ben aykırıyım bayım!
          Ama her şeyden önce insanım,
          Ve vicdanımı henüz bir darağacına asamayanlardanım.

Hattum hisabın bil didün gavgâlara saldun beni Zülfüm hayalin kıl didün sevdâlara saldun beni

şiir kitabı gibi pano

müsvedde hayatlar yaşıyoruz, öylesine ciddiye almadan, özenmeden. hep bir gün toparlarız düşüncesi var kafamızda. hepimiz hiçbir zaman gelmemiş ve gelmeyecek o gün umuduyla yaşıyoruz. 

70'lerde olsak bir sürü plak alırdım sana, 80'lerde açık hava sinemasına götürür, izledikten sonra muhallebi ısmarlardım. 90'larda mahallenin bütün güzel misketlerini kazanır dökerdim avuçlarına, 21. yüzyılda nasıl sevilir inan ki bilmiyorum. İçim ısınmadı bu yüzyıla, bağışla.

meraklanma, yolunda her şey
          büyümek bu işte
          ve dönüşmek
          kendini korumak
          kalabalıkta kaybolmak
          üstesinden gelmek
          kullanılmış hissetmek
          ilgi görmemek
          umudu kaybetmek
          yanıp kül olmak
          korkmak bu işte
          değişmek bu işte
          hayatta kalmak 
          yaşamak bu işte

Sahi neydi bu yaşam döngüsü? Doğmak, büyümek, yaşlanmak ve ölmek. 1 2 3 ve 4. Saydığımızda her şey bu rakamlar kadar basit aslında. Kayboluşlara ait bizleriz belki de. Hatta ruhlarımız bence. Bedenlerimiz neyi simgeliyor ki? Basit bir güzellik algısı ve seni ölene kadar destekleyecek olan ego. Ama ruhlar öyle mi? Güzelliğine kendini teslim edebileceğin en sağlam varoluşsal kanıtlardan. 
          Bir bedene aşık olmaktansa bir ruha aşık olmak... Sanırım bütün sancıların tek ilacı.

Eskiyi arar gözlerim.