Niewiadomo kiedy, gdzieś na krańcu świata, w krainie wiecznie kwitnących róż, żyła sobie dziewczyna, która codzień oglądała bursztynowe słońce i srebrzysty księżyc, wędrujące po niebie, wypatrując Go pośród gwiazd. Wspominała jego oczy, dłonie, dotyk i zapach, którym mogłaby upajać się całymi miesiącami. Wspomniała ton jego głosu, pocałunki i dzielone spojrzenia. Liczyła dni, tygodnie do chwili - nikomu nieznanej daty - kiedy po raz kolejny nadejdzie moment ich upragnionego spotkania. A dzień nie nadchodził, pogrzebany daleko za wzburzonym falami, za mgłą wielu światów, zrodzonych z gwiazd, nadziei i pereł całego nieba. Światów, tak niewyobrażalnie pięknych, a zarazem tak znienawidzonych przez dwoje rozdzielonych ludzi.