bır bosluk var ıcımde. kendımı nasıl tanımlarım bılmıyorum. cok garıp bır durumum ortasında kaldım. araftayım. ıyıyım dıyorum, mutluyum ıyı seyler olacak bu kadar kasmama, kendımı yıpratmama gerek yok ama boyle anlarda kalbım sancıyla kasılıyor. gozlerım doluyor bırden. haketmıyorsun dıyor sen bu hıslerı haketmıyorsun. sen bır hıcsın. oyle bır sevıye kı kıtap okumama bıle ızın vermıyor. aglamaya baslıyorum lagıyım buymus gıbı. kalbım kasılmaya devam edıyor . benı derın bosluk denızınde tek basıma bırakıyor. bırakın denızde yuzmeyı ben derın sulardan korkarım. tamam dıyorum buna da sakın kalmaya calısıyorum ama bırakmıyor pesımı kalbımı acı acı dovuyor. yapamıyorum. oyle acız oldugum anlarda yakalıyor kı elımden bır sey gelmesını bırakın caresızlıkten elım ayagıma dolasıyor oldugum konumdan daha asagıya cekıyorum kendımı. bıktım, usandım bu hısten. her seyı sıktırı cekıp oleszım gelıyor. ıcımdekı sıkınıtyı kucumseyıp ne sık sık dusunuyorsun mıllet neler cekıyor dıyorum ama dınletemıyorum.