Naze’☀️♾️

Çocukluğumu özledim… Sobanın başında, o küçük odada ablalarımla ve abimle oturmayı özledim. Sıcaklığın sadece sobadan değil, birbirimizden yayıldığı o günleri… Zaman, insanın elindeki en büyük kumar. Ya sen onu yürütürsün ya da o seni alıp götürür. Ve biz büyüdükçe anlıyoruz ki, bazı dönemleri kaybetmemek için tek yapabileceğimiz şey, onları yüreğimizde taşımakmış.

Seni de unutmayacağım, ‘can dostum’ dediğim…
          Unutmayacağım; her dost gördüğümde içimde kurduğumuz hayaller cız edecek.
          Yazdığım her yarım kalmış dostlukta hatırla bizi.
          Her kitabımda biten kardeşliklerin sonunda gör bizi.
          
          Nazeden Dile’ye :)

Unutmadım seni, sevdiğim… Unutmayacağım. Yazdığım, yazmakta olduğum ve daha yazacağım nice kitaplarım yine senin hayaline kurulacak.
          Yaşatamadığın bizi yaşattım.
          Yarım kalan hikâyemiz hiçbir zaman bütün olmayacak; yarım yazdığım her çifte ara bizi. Seni sevmeyi bıraktığım gün bir şans doğmuştur: Bir cıvıltı, dünyaya ilk kez gözlerini açmış bir mucize.
          
                Cadısından yaşlısına…

“Seni ne kadar sevdiğimi görmek istediğini söylerdin hep. Ben de sana, öldüğüm güne kadar seveceğimi söyledim. Ben öldüm… Toprağı atan sendin, sevdiğim.”
           #visal gelecek bölümlerden.
          
                               Yazar- Nazecan Demir 

“Zeman zemane cîhalâne şîre mera merxasen dâr dâ mâne.”
          
          Kısaca Türkçe anlam- Zaman saygısız, edepsiz yol yordam bilmeyen gençlerin zamanıdır
          büyüklerin yeri ve kıymeti kalmamış.

Konu net olsun: Kimsenin hesabında gözüm yok ve hiçbir zaman da olmadı. Tepkisel biri olabilirim ancak kimsenin hesabını şaibeli duruma düşürecek bir davranışta bulunmam.
          Burada asıl mesele ben değilim; bazı insanların önce kendi çevresine ve yaptıklarına bakması gerekir.
          Engel nedeniyle özelden açıklama yapamıyorum, bu yüzden durumu buradan ifade etmek zorundayım.
          Benimle bir sorun arayanların önce kendi tutumlarını gözden geçirmesi daha yerinde olacaktır.
          
          Kısaca beni aklından geçirmesin kimse!

Okuduğum birkaç kitapta doğu kadınlarının ağzına öyle küfürler koymuşlar ki, insan “Yazar dalga mı geçiyor?” diye soruyor. Doğu’nun kadınından bahsediyoruz! Kitapta kocasına demediğini bırakmamış. Etrafıma bakıyorum… Yok. İmkânsız. O kelimeler bu coğrafyanın kadınından çıkmaz.
          
          Bir de isyan meselesi… Kitaplarda öyle bir isyankâr çizmişler ki, bizim erkekler bile o kadar diklenmez. Gerçeği çarpıtıp duruyorlar.
          
          Bugün kahvaltıda öğrendim ki babaannem küçücük bir duygusal türküde bile gözyaşlarına boğuluyormuş. Duygusal müzik dinleyemiyor. Ben hayatını yazmak istiyorum; ama o hikâyeyi okusalar “Bu kadar acı da abartı artık!” diye linç ederler. Çünkü gerçeğin ağırlığını kaldıramıyorlar. Kitaptaki doğrulara bile tahammülleri yok, bu kadınların yaşadığı hayata nasıl edecekler?
          
          Uzaktan davulun sesi hoş gelir tabii… İçine girince o dünya kimseye romantik görünmez. 
          Ben gözümü açtım, yaşadığımız acıları gördüm. 

İnşallah Rabbim nasip ederde ilerde kızlarım olursa adlarına kitapları hazır olacak. 
          Roza-Beritan-Aze ❤️

Bundan sonra karşınızda yepyeni bir Naze var. Zamanla herkesin maskesi düştü; gitmek isteyen zaten bahanelerini çoktan hazırlamış, dinlemeden arkasına bile bakmadan çekip gitmiş. Artık daha fazla bölüm geliyor. Bu mecrada yapayalnızım ve bu bana güç veriyor. Canımı yakanın ateşini harlar, bedelini ödetirim.
          
          Ben Mezopotamya’nın yuvasına yürekten bağlıyım. Bunu herkes bilmez; çünkü bizden olmayan, doğunun o derin yankısını anlayamaz. Rabbim şahidimdir, bir devrin kapısı kapandı. Bitti.
          
          Kitaplarım basılana kadar anonim kalacağım. Bu sessizlikten güç doğacak. 

Elimi neye atsam karanlık. Ben mi uğursuzdum yoksa insanoğlu mu çürüyordu?