Bazen insan sadece ağlamak ister. Saatlerce, günlerce,haftalarca... sadece ağlamak ister. Elinde, üzerinde duman tüten bir fincan kahve, üstünde battaniye, cam kenarında oturup yere serilen yağmur tanelerini izlerken ağlamak ister. Ağlar ama kimse duymaz, ağlar ama kimse görmez, ağlar ama kimse bilsin istemez. Bir fincan kahvenin verdiği sıcaklığı kimse vermez. Kimseyi ilgilenmez yarınının ne olacağını. Kimse sevmez seni senin sevdiğin kadar, kimse bilmez senin bildiğin kadar. Kimse inanmaz sana senin inandığın kadar. Sadece inan, inan ki insanları da inandır. Çünkü ancak böyle ayakta kalırsın bu zalim hayata...
